Zmarł Tomasz Wołek, dziennikarz, publicysta, autor książek i działacz antykomunistycznej opozycji. Był związany ze znanymi tytułami prasowymi, a także radiem TOK FM, gdzie był stałym gościem piątkowej „Trzódki”.
Tomasz Wołek nie żyje. Wybitny dziennikarz i publicysta
Tomasz Wołek był dziennikarzem, pisarzem i komentatorem sportowym. Urodził się w 1947 roku. Był absolwentem studiów z zakresu historii na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego. W 1968 r. brał udział w wiecach studenckich związanych z ówczesnym kryzysem politycznym. Działał w Ruchu Młodej Polski i Solidarności. Był m.in. redaktorem naczelnym „Życia Warszawy” i „Życia”, a podczas stanu wojennego publikował w pismach podziemnych.
Informację o śmierci Tomasza Wołka została potwierdzona przez radio TOK FM w rozmowie z rodziną. Dodatkowo przekazał ją na Facebooku Piotr Fogler, poseł I kadencji Sejmu.
„Dziś rano zmarł Tomek Wołek, wspaniały człowiek, dziennikarz… Tomku, bardzo smutno, okropna wiadomość. Grażynko współczujemy” – przekazał poseł, zwracając się do bliskich zmarłego.
Życiorys
Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. dr. Władysława Pniewskiego w Gdańsku. Ukończył w 1972 studia z zakresu historii na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego. W 1968 uczestniczył w wiecach studenckich w ramach wydarzeń marcowych.
Pracował początkowo jako nauczyciel w szkole średniej i rzecznik prasowy Lechii Gdańsk i Arki Gdynia. Jako dziennikarz sportowy współpracował z „Piłką Nożną” oraz redakcją sportową TVP. Pracę w tej ostatniej stracił w 1977 w związku z publikowaniem w drugim obiegu.
W 1979 został działaczem Ruchu Młodej Polski, a w 1980 wstąpił do „Solidarności”. W 1981 znalazł się wśród sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości. Pisał w „Bratniaku”, „Głosie”, „Więzi”. W sierpniu 1980 współtworzył pismo strajkowe „Naprzeciw”. Zakładał struktury NSZZ „S” w Młodzieżowej Agencji Wydawniczej. Po wprowadzeniu stanu wojennego współpracował z działaczami RMP, publikował w pismach podziemnych (w tym „Polityce Polskiej”), organizował pomoc dla rodzin internowanych.
Zawodowo w tym okresie pracował w pismach katolickich. Był działaczem Forum Prawicy Demokratycznej. Od 1990 pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Życia Warszawy”, zaś w latach 1993–1995 był redaktorem naczelnym. W 1996 został redaktorem naczelnym nowego dziennika „Życie”. Funkcję tę pełnił do 2001 oraz (po reaktywacji pisma) w okresie 2004–2005.
W 1999 towarzyszył Michałowi Kamińskiemu i Markowi Jurkowi w wizycie do Wielkiej Brytanii celem spotkania się z Augusto Pinochetem, oskarżonym w Hiszpanii o zbrodnie przeciwko ludzkości, zabójstwa i stosowanie tortur i osadzonym w areszcie domowym. Przeprowadził jeden z pierwszych wywiadów z chilijskim generałem po jego zatrzymaniu.
Publikował w „Rzeczpospolitej”, „Gazecie Wyborczej” i „Polityce”. Był autorem kilku książek o tematyce katolickiej, jak również prac poświęconych piłce nożnej (zwłaszcza południowoamerykańskiej). Współtwórca (ze Stefanem Kisielewskim) Abecadła Kisiela. W 2005 został dyrektorem redakcji publicystyki stacji Tele 5. Został również prowadzącym w tej stacji program publicystyczny Plusy dodatnie, plusy ujemne, zajął się też komentowaniem meczów piłkarskich. W czerwcu 2020 nakładem Wydawnictwa Nieoczywiste ukazał się zbiór felietonów jego autorstwa pt. Historia pewnej prowokacji.
W 2011 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Laureat Nagrody Kisiela (1997).
sc:wikipedia
