W odpowiedzi na pytanie prejudycjalne postawione przez sąd niemiecki, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) orzekł, że umieszczanie odcisków palców w dowodzie tożsamości stanowi naruszenie prawa do prywatności, lecz jest tolerowane, ponieważ służy zwalczaniu przestępczości i terroryzmu.
Sprawa została wszczęta przez obywatela Niemiec, któremu miasto Wiesbaden odmówiło wydania dowodu osobistego z powodu jego niezgody na umieszczenie odcisków dwóch palców. Sąd rozpatrujący skargę zwrócił się do TSUE o wyjaśnienie przepisów rozporządzenia UE z 2019 roku dotyczącego poprawy zabezpieczeń dowodów osobistych obywateli Unii oraz dokumentów pobytowych wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin korzystającym z prawa do swobodnego przemieszczania się.
TSUE uznał, że odciski palców stanowią naruszenie prywatności, lecz są akceptowalne. Trybunał w Luksemburgu podkreślił, że wymóg ten jest ograniczeniem prawa do poszanowania życia prywatnego i ochrony danych osobowych, gwarantowanego między innymi w Karcie Praw Podstawowych UE oraz w RODO. Jednakże jest to ograniczenie dopuszczalne w demokratycznym państwie prawnym, ponieważ służy uzasadnionym interesom społecznym, takim jak zwalczanie fałszerstw dowodów osobistych, zapobieganie kradzieży tożsamości oraz zapewnienie spójności w weryfikacji tożsamości.
Taki wymóg nie tylko wspiera walkę z przestępczością i terroryzmem, lecz także chroni obywateli UE, zapobiegając kradzieży tożsamości i ułatwiając korzystanie z prawa do swobodnego przemieszczania się. TSUE zauważył również, że samo zdjęcie twarzy na dowodzie osobistym jest już niewystarczające, ponieważ cechy anatomiczne twarzy mogą ulec zmianie z powodu chorób, zabiegów chirurgicznych oraz upływu czasu.
Jednocześnie TSUE stwierdził, że choć rozporządzenie, które było przedmiotem pytania sądu niemieckiego, jest zgodne z prawem UE, Trybunał uznaje je za nieważne, ponieważ zostało wydane na nieprawidłowej podstawie prawnej. Jest to wynikiem wydania na podstawie art. 21 ust. 2 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który dotyczy swobody przemieszczania się i pobytu w innych państwach członkowskich, podczas gdy właściwą podstawą prawną jest art. 77 ust. 3 tego traktatu, który mówi o przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, szczególnie dotyczącej polityki kontroli granicznej, azylu i imigracji – wymagającej jednomyślności Rady.
W celu uniknięcia negatywnych konsekwencji dla znacznej liczby obywateli UE oraz dla ich bezpieczeństwa, TSUE postanowił utrzymać przepisy rozporządzenia w mocy do końca 2026 roku, dając organom Unii czas na przyjęcie nowego rozporządzenia.
