Ministerstwo Zdrowia wprowadza szczepienia akcyjne

25 marca 2022 roku zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw pod poz. 861 Rozporządzenie Ministra Zdrowia o wprowadzeniu szczepień akcyjnych. Podstawą prawną, na jaką powołał się Niedzielski wydając rozporządzeniem w tym zakresie, jest art. 3 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 05 grudnia 2008 roku o zapobieganiu i zwalczaniu chorób zakaźnych u ludzi.

Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia: Wprowadza się metodę zapobiegania zakażeniu lub chorobie zakaźnej stanowiącej szczególne zagrożenie dla zdrowia publicznego w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium Ukrainy polegającym na przeprowadzeniu szczepień ochronnych przeciwko:

1. błonicy,
2. krztuścowi,
3. odrze,
4. ostremu nagminnemu porażeniu dziecięcemu (poliomelitis)
5. wirusowemu zapaleniu wątroby typu A

– zwanymi dalej szczepieniami akcyjnymi – czyli obowiązkowymi.

• 

Czy wydane rozporządzenie przez Niedzielskiego ma związek z wcześniejszymi naszymi publikacjami, jakie przez wiele osób zostało uznana za face news, bo media głównego nurtu tego nie powiedziały?

POLECAMYL

Czy inwazja uchodźców będzie miała wpływ na jesienną falę pandemiji

Sanepid ostrzega przed możliwością rozpowszechnienia się epidemii POLIO z Ukrainy

Zaczęło się. Kraska informuje o pierwszym ognisku WZW typu A

Czy wprowadzony obowiązek szczepienia akcyjnego jest zgodny z prawem?

Naszym zdaniem nie ponieważ obowiązek taki może zostać wprowadzony jedynie w przypadku ogłoszenia stanu klęski żywiołowej, o czym mówi ustawa o stanie klęski żywiołowej.

W myśl art. 2 ustawy z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 1897) stan klęski żywiołowej może być wprowadzony dla zapobieżenia skutkom katastrof naturalnych oraz w celu ich usunięcia. Przez katastrofę naturalną rozumie się zdarzenie związane z działaniami sił natury m.in. masowe występowanie chorób zakaźnych ludzi (art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy o stanie klęski żywiołowej). Zakres dopuszczalny ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela w stanie klęski żywiołowej został natomiast szczegółowo wymieniony w art. 21 ust. 1 ustawy o stanie klęski żywiołowej. Tylko takie rozwiązanie upoważniłoby Ministra Zdrowia do wprowadzenia obowiązku szczepienia na terenie całej RP.

Zgodnie z art. 20 ustawy o stanie klęski żywiołowej zawartym w Rozdziale 3 „Zakres ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela” ograniczenia wolności i praw człowieka i obywatela w stanie klęski żywiołowej stosuje się do osób fizycznych zamieszkałych lub czasowo przebywających na obszarze, na którym został wprowadzony stan klęski żywiołowej, oraz odpowiednio do osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, mających siedzibę lub prowadzących działalność na obszarze, na którym został wprowadzony stan klęski żywiołowej, z zastrzeżeniem art. 24 i art. 25.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy o stanie klęski żywiołowej ograniczenia, o których mowa w art. 20, mogą polegać na:

1. zawieszeniu działalności określonych przedsiębiorców;
2. nakazie lub zakazie prowadzenia działalności gospodarczej określonego rodzaju;
3. nakazaniu pracodawcy oddelegowania pracowników do dyspozycji organu kierującego działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia;
4. całkowitej lub częściowej reglamentacji zaopatrzenia w określonego rodzaju artykuły;
5. zakazie okresowego podwyższania cen na towary lub usługi określonego rodzaju;
6. nakazie stosowania cen ustalonych na towary lub usługi mające podstawowe znaczenie dla kosztów utrzymania konsumentów;
7. obowiązku poddania się badaniom lekarskim, leczeniu, szczepieniom ochronnym oraz stosowaniu innych środków profilaktycznych i zabiegów, niezbędnych do zwalczania chorób zakaźnych oraz skutków skażeń chemicznych i promieniotwórczych;
8. obowiązku poddania się kwarantannie;
9. obowiązku stosowania środków ochrony roślin lub innych środków zapobiegawczych niezbędnych do zwalczania organizmów szkodliwych dla ludzi, zwierząt lub roślin;
10. obowiązku stosowania określonych środków zapewniających ochronę środowiska;
11. obowiązku stosowania środków lub zabiegów niezbędnych do zwalczania chorób zakaźnych zwierząt;
12. obowiązku opróżnienia lub zabezpieczenia lokali mieszkalnych bądź innych pomieszczeń;
13. dokonaniu przymusowych rozbiórek i wyburzeń budynków lub innych obiektów budowlanych albo ich części;
14. nakazie ewakuacji w ustalonym czasie z określonych miejsc, obszarów i obiektów;
15. nakazie lub zakazie przebywania w określonych miejscach i obiektach oraz na określonych obszarach;
16. zakazie organizowania lub przeprowadzania imprez masowych;
17. nakazie lub zakazie określonego sposobu przemieszczania się;
18. wykorzystaniu, bez zgody właściciela lub innej osoby uprawnionej, nieruchomości i rzeczy ruchomych;
19. zakazie prowadzenia strajku w odniesieniu do określonych kategorii pracowników lub w określonych dziedzinach;
20. ograniczeniu lub odstąpieniu od określonych zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, jednakże niepowodującym bezpośredniego narażenia życia lub zdrowia pracownika;
21. wykonywaniu świadczeń osobistych i rzeczowych określonych w art. 22 obowiązek świadczeń osobistych i rzeczowych.

Z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP wynika, że ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Oznacza to w świetle ugruntowanego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, że ustawa musi samodzielnie określać podstawowe elementy ograniczenia danego prawa i wolności (por. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 stycznia 2000 r., sygn. akt P 11/98; z dnia 28 czerwca 2000 r., sygn. akt K 34/99; z dnia 20 lutego 2001 r., sygn. akt P 2/00; z dnia 10 kwietnia 2001 r., sygn. akt U 7/00; z dnia 3 kwietnia 2001 r., sygn. akt K 32/99; z dnia 11 grudnia 2001 r., sygn. akt SK 16/00; z dnia 19 lutego 2002 r., sygn. akt U 3/01; z dnia 8 lipca 2003 r., sygn. akt P 10/02; z dnia 16 marca 2004 r., sygn. akt K 22/03; z dnia 29 listopada 2007 r., sygn. akt SK 43/06; z dnia 5 grudnia 2007 r., sygn. akt K 36/06; z dnia 5 lutego 2008 r., sygn. akt K 34/06; z dnia 19 czerwca 2008 r., sygn. akt P 23/07; z dnia 19 maja 2009 r., sygn. akt K 47/07; z dnia 7 marca 2012 r., sygn. akt K 3/10).