Sędzia Marzanna Piekarska-Drążek, która skrytykowała bezprawie związane z nielegalnymi push-backami oraz budową zapory na granicy polsko-białoruskiej, usłyszała zarzuty dyscyplinare – informuje portal Onet.pl. Oczywiście zarzuty te postawione są sędzi przez nielegalnego członka politycznej neo-KRS. Potwierdzenie nielegalność „elity” neo-KRS znajduje się między innymi w stanowisku legalnego sędziego Krzysztofa Chmielewskiego, który również jest prześladowany przez reżim Ziobry.
Jak donosi Onet.pl, jest to już piętnasty przypadek postawienia zarzutów dyscyplinarnych sędzi z Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Ostatnim incydentem było jej wystąpienie w grudniu ubiegłego roku na wiecu przed Sądem Najwyższym, gdzie skrytykowała nielegalne push-backi oraz budowę zapory na granicy Polski i Białorusi. W swoim wystąpieniu sędzia Piekarska-Drążek nazwała działania władzy „straszny cywilizacyjny wyrzut sumienia dla Polski”.
Sędzia Marzanna Piekarska-Drążek wyjaśniła swoje stanowisko mówiąc: „Wystąpieniem moim chodziło przede wszystkim o to, że każdy, kto popełnia przestępstwo lub okrucieństwo, nie może pozostać bezkarny, niezależnie od swojej pozycji władzy – czy to jako osoba wydająca rozkazy czy je wykonująca. To jest rola niezależnych sądów i sędziów, aby to ocenić. Nawet jeśli coś jest formalnie ustanowione jako prawo – ustawą czy rozporządzeniem – i jeśli to prawo jest w rażący sposób sprzeczne z podstawowymi prawami człowieka, nikt nie może się na to prawo powoływać. Taka sytuacja ma miejsce na granicy polsko-białoruskiej.”
Zarzuty „aktywności politycznej” wobec sędzi postawił Michał Lasota – nalezący do „elitarnego” grona neo-sędziów, okupujący stanowisko wicerzecznik sędziowskiej dyscypliny. Lasota niedawno otrzymała nielegalny awans na stanowisko „sędziego” sądu apelacyjnego od pseudo KRS (Krajową Radę Sądownictwa), który w myśl wielu orzecznictw krajowych jak i międzynarodowych jest instytucją nielegalną bez prawa do podejmowania decyzji w zakresie sądownictwa.
POLECAMY: Dwie sędzie SA z Warszawy ścigane z przyczyn politycznych przez „rzecznika” Lasotę
Warto przypomnieć, że Marzanna Piekarska-Drążek została przeniesiona z wydziału karnego Sądu Apelacyjnego, gdzie orzekała przez trzydzieści lat. Decyzję tę podjął nielegalny „prezes” sądu i równocześnie główny rzecznik dyscyplinarny sędziów, neosędzia Piotr Schab, przenosząc ją wraz z dwiema innymi sędziami do wydziału pracy. Oficjalnie miało to wzmocnić obsadę kadrową w dziale pracy i ubezpieczeń społecznych, jednak nieoficjalnie interpretowano to jako karę za krytykę wprowadzanych zmian w sądownictwie.
W grudniu Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu nakazał przywrócenie jej do wydziału karnego. W styczniu sędziowie złożyli zawiadomienie w prokuraturze dotyczące zaniedbań przebierańca w todze należącego do „elitarnego” grona neo-KRS Piotra Schaba i jego zastępcy, Przemysława Radzika – również neo-sędzi i wierny sługa Ziobry w zakresie upolityczniania sądownictwa, w związku z niewykonaniem postanowienia ETPCz w zakresie zabezpieczenia.
Przypominamy, że wydawane orzecznictwa przez neo-sędziów podlegają uchyleniu z mocy prawa. W przypadku postępowań cywilnych na podstawie art. 379 pkt 4 in fine k.p.c., a karnych na podstawie art. 439 § 1 pkt 6 in fine k.p.k.
Czym jest neo-KRS i neo-sędzia
Krajową Radę Sądownictwa wyłoniono w sposób niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej co powoduje, że w świetle przyjętej linii orzecznictwa SN, a także TSUE nie można tej instytucji uznać jako organ działający leganie i posiadający uprawnienia do mianowania sędziów. Każdy sędzia mianowany przez ten niekonstytucyjny organ i powołany przez prezydenta do pełnienia służy jest również noe-sędzią, który nie posiada zdolności prawnych do wydawania orzecznictwa,
W tym miejscu zasadnym stanie się podniesienie, że problem powołań „sędziów” po ukształtowaniu „Krajowej Rady Sądownictwa” w wyniku zmian w 2017 roku posiada kilka aspektów. Pierwszy związany jest z przepisami Konstytucji RP, które nakładają na organy władzy publicznej, w tym prawodawcę, obowiązek takiego powoływania sędziów do obowiązków orzeczniczych, który gwarantuje niezbędne minimum niezależności i niezawisłości organów biorących udział w procesie nominacyjnym. Takim organem jest Krajowa Rada Sądownictwa. Ingerencja w konstytucyjne standardy kształtowania sędziowskiego składu tego organu, stwarzająca możliwość ukształtowania Rady przez polityków, czyli wyboru członków sędziowskich Rady w całości przez parlament (z wyłączeniem I Prezesa SN i Prezesa NSA), spowodowała, że ten organ nie spełnia wymogów konstytucyjnych. To sprawia, że w każdym wypadku powołania sędziego pojawia się wątpliwość, która towarzyszy każdemu człowiekowi, który oddaje swoją sprawę pod osąd sądu, czy ten sąd jest sądem właściwym w rozumieniu konstytucyjnym.
Ponadto – to drugi aspekt – w doktrynie, do czego dołożyłem rękę, i w orzecznictwie pojawiła się metoda weryfikacji poprawności powołania sędziów w oparciu o narzędzia, które są w systemie od zawsze, ale zasadniczo nie służą do oceny spełnienia minimalnych przesłanek bezstronności i niezawisłości. Chodzi o instytucje (w przypadku kontroli prewencyjnej) – iudex suspectus i iudex inhabilis, a w przypadku kontroli następczej – bezwzględnej przesłanki odwoławczej, jaką jest nienależyta obsada sądu. Na tym pomyśle posadowione było stanowisko uchwały trzech połączonych Izb Sądu Najwyższego ze stycznia 2020 roku. Uchwała ta zawierała nie do końca właściwe zróżnicowanie: wskazując, że w przypadku SN, ze względu na charakter tego organu, sędziowie powołani po rekomendacji KRS ukształtowanej po 2017 r. nie dają gwarancji niezawisłego i bezstronnego orzekania. I z tego powodu uznano, że wyłącznie ta wada instytucjonalna uzasadnia twierdzenie, że tacy sędziowie pozbawieni są materialnego votum. Uchwała nie zakwestionowała, że te osoby uzyskały status sędziów SN, ale stwierdzono, że nie mają uprawnień do wydawania orzeczeń.
Wydane do tej pory orzeczenia przez takich ‘sędziów’ są dotknięte wadą, z uwagi na nienależytą obsadę sądu, którą traktować należy jako niespełnienie konstytucyjnego wymogu sądu właściwego określonego w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Wadliwie powołani sędziowie nie powinni orzekać. Od dnia wydania uchwały sędziowie ci są pozbawieni zdolności do orzekania. Nie dysponują materialnym votum, choć mają status sędziów. W związku z powyższą sprawą uznać należy, że na podstawie art. 91 ust. 2 i 3 orzecznictwo wydane TSUE i ETPCz, zasadę pierwszeństwa stosowania prawa
Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie w treść wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 6 października 2021 r. w sprawie C-487 /19, jak też wcześniejszego wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 7 maja 2021 r., skarga nr 4907 /18 Przypominam tym samym kapturowemu sądowi, że zgodnie z art. 9 Konstytucji Rzeczpospolita Polska zobowiązana jest przestrzegać wiążącego ją prawa międzynarodowego. Stosownie zaś do treści art. 91 ust. 2 Konstytucji umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Status sędziów oraz gwarancje niezależności sądów, stanowiące istotę prawa do rzetelnego procesu sądowego, znajdują umocowanie w zapisach Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i potwierdzone jest dodatkowo w art. 6 ust. 3 Traktatu o UE. W zakresie niniejszej sprawy nie ma zastosowania wyrok wydany w dniu 7 października 2021 r. przez Trybunał Konstytucyjny w obecnym – wadliwym – składzie w sprawie o sygn. K 13/21, który godzi w interesy obywateli.
Nasze stanowisko w zakresie neo-KRS i neo-sędziów mianowanych przez ten niekonstytucyjny organ potwierdza stanowisko Komisja Europejska, która w dniu 15 lutego 2023 roku podjęła decyzję o skierowaniu sprawy przeciwko Polsce do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w związku z kontrowersyjnym orzeczeniem polskiego Trybunału Konstytucyjnego. Komisja wszczęła przeciwko Polsce postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego 22 grudnia 2021 r. – Powodem były wyroki polskiego Trybunału Konstytucyjnego z 14 lipca 2021 r. i 7 października 2021 r., w których uznał on postanowienia traktatów UE za niezgodne z Konstytucją RP, wyraźnie kwestionując zasadę pierwszeństwa prawa UE. Bez wątpienia w świetle treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (Wielkiej Izby) z dnia 19 listopada 2019 roku (nr C 585/18, C – 624/18, C 625/18) oraz uchwały pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r. (BSA I-4110-1/20) zachodzi podstawa do stwierdzenia, że instytucja powołana do zapewnienia praworządności łamie prawo i popełnia przestępstwo.
Przypominamy, że wydawane orzecznictwa przez neo-sędziów podlegają uchyleniu z mocy prawa. W przypadku postępowań cywilnych na podstawie art. 379 pkt 4 in fine k.p.c., a karnych na podstawie art. 439 § 1 pkt 6 in fine k.p.k.
W związku z powyższym warto, jest zawsze zasięgnąć rady specjalisty z zakresu prawa, który jest w stanie sprawdzić, czy sędzia orzekający w sprawie posiada zdolność do wydawania orzecznictwa, aby wydany przez niego wyrok nie posiadał wady prawnej. Taką poradę wraz możliwościami, jakie daje Państwu prawo w zakresie zapewnienia sobie sprawiedliwego procesu, można uzyskać w naszej kancelarii, pisząc na adres: kontakt@legaartis.pl
Potrzebujesz pomocy prawnej, napisz do nas lub zadzwoń już teraz.
☎️ 579-636-527
