Nowy projekt w sprawie weryfikacji covidowej wprowadzi obowiązek testowania pracowników do 3 razy w tygodniu i nakłada kary finansowe na tych, którzy zarażą innych pracowników – powiedział były minister zdrowia Bolesław Piecha.

Wiceprzewodniczący komisji zdrowia Bolesław Piecha powiedział, że ten projekt jest w formie ustawy „epizodycznej”, bo jeśli zniesie się stan epidemii, rozwiązania przestaną obowiązywać. Zapewnił, że w piątej fali będzie spełniał swoje zadanie. Jest też „próbą wyjścia z klinczu, który mówił o paszportach szczepionkowych”. Wyjaśnił, że chodzi o zastąpienie zapisu, mówiącego o okazywaniu pracodawcy certyfikatu covidowego, testem.

Obowiązek testowania pracowników raz w tygodniu i kary finansowe. Rząd postawił na bardziej radykalne rozwiązania?
Pomysł weryfikacji zaszczepienia pracownika pojawił się już latem zeszłego roku. Ostatecznie jednak nowe prawo nie weszło w życie, a do prac nad projektem rządzący powrócili stosunkowo niedawno.

Wstawa Hoca, miała umożliwić pracodawcom nie tylko weryfikację szczepień, ale również – a przynajmniej tak wynikało z medialnych pogłosek – pozwanie niezaszczepionego pracownika przez pracodawcę, jeśli zatrudniony odmówi wykonania testu, a okaże się że był zakażony i doprowadził do innych zakażeń w firmie.

Teraz okazuje się, że pojawiają się nowe rozwiązania. Jak zapowiedział wiceprzewodniczący komisji zdrowia Bolesław Piecha, nowy projekt wprowadzi obowiązek testowania pracowników raz w tygodniu – na przykład w każdy poniedziałek każdy pracownik musiałby okazać negatywny wynik testu. Teoretycznie będzie można uchylić się od tego obowiązku, ale rządzący chcą, by było to nieopłacalne. Wszystko przez kary finansowe.

– Ten test będzie musiał wykonywać pracownik, nieobowiązkowo oczywiście, a pracodawca sprawdzić. Ale jeżeli tego testu pracownik nie wykona, a w pracy ktoś ma ujemny test i zarazi się, to taki pracownik będzie musiał po prostu zapłacić odszkodowanie – powiedział, dodając, że będzie ono wynosić pięć minimalnych płac, czyli około 12-15 tysięcy złotych.

„Wniosek, żeby pracodawca ukarał niezaszczepionych” 

To jest uproszczone postępowanie, które mówi wprost, jeżeli w moim zakładzie pracy pracownik wystąpi z wnioskiem, który przeszedł test i ma ten test ujemny np. 48 godzin przed przyjściem do pracy, w sekwencji raz na tydzień na razie, a w zakładzie pracy są osoby niezaszczepione, to on składa wniosek, żeby ten pracodawca ukarał osoby te niezaszczepione, które nie skorzystały z tego wniosku. To jest pierwsza sprawa.

Równocześnie zaznaczył, że będzie istnieć droga odwoławcza. – Ale jest to lekki przymus, byśmy się testowali przed przystąpieniem do pracy. Raz na tydzień, czyli w każdy poniedziałek przychodzimy do zakładu pracy z wykonanym negatywnym testem na koronawirusa – powiedział Piecha.

Piecha powiedział także, że pracownik nie będzie mógł wykonać testu domowego i musi mieć go potwierdzonego w formie certyfikatu. Ważny będzie on 7 dni. Wiceprzewodniczący komisji zaznaczył, że nowy projekt można traktować jako autonomiczny lub uzupełnienie do projektu ustawy posła Czesława Hoca. „Wydaje mi się, że w tej sytuacji jaką mamy politycznej, również społecznej dobrze by było, by ten projekt uchwalić jako ustawę autonomiczną” – dodał.

„Lekko mówiąc chodzi o przymus” 

– Głównie to chodzi o grzywnę, wcale nie jest taka mała, bo jeśli ja na przykład zakażę się w Sejmie i wykażę, że w Sejmie na przykład nie byli wszyscy przetestowani to jeżeli ci posłowie nieprzetestowani uważają, że nie ma takiej potrzeby, no będą mieli kłopoty, ponieważ będą musieli wypłacić odszkodowanie w wysokości 5 minimalnych płac, to jest kwota około 12-15 tysięcy – dodał poseł PiS.

Cała treść projektu ustawy 1981 dostępna w linku

Jak ma wg ustawodawcy przebiegać proces nałożenia kary

Art. 4. 1. Pracownik, u którego zostało potwierdzone zakażenie SARS-CoV-2 i który ma uzasadnione podejrzenie, że do zakażenia doszło w zakładzie pracy lub innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy, może złożyć pracodawcy, o którym mowa w art. 3 ust. 1, w terminie 2 miesięcy od dnia zakończenia izolacji, izolacji w warunkach domowych albo hospitalizacji z powodu COVID-19, wniosek o wszczęcie postępowania w przedmiocie świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS-CoV-2 przysługującego od pracownika, który nie poddał się testowi diagnostycznemu w kierunku SARS-CoV-2.

2. We wniosku, o którym mowa w ust. 1, pracownik wskazuje okoliczności uzasadniające, że zakażenie nastąpiło w zakładzie pracy lub innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy i wskazuje osoby, z którymi miał kontakt w tym zakładzie pracy lub miejscu w okresie poprzedzającym zakażenie, nie dłuższym niż 7 dni.

3. Pracodawca, o którym mowa w art. 3 ust. 1, w terminie 7 dni od dnia otrzymania wniosku, o którym mowa w ust. 1, weryfikuje, czy wśród pracowników, z którymi miał kontakt pracownik zakażony wirusem SARS-CoV-2, znajdują się osoby, które nie poddały się testowi diagnostycznemu w kierunku SARS-CoV-2 w okresie poprzedzającym zakażenie, nie dłuższym niż 7 dni.

4. W przypadku potwierdzenia przez pracodawcę, o którym mowa w art. 3 ust. 1, że wśród pracowników, z którymi miał kontakt pracownik zakażony wirusem SARS-CoV-2, znajdują się osoby, o których mowa w ust. 3, pracodawca niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 dni, przekazuje wniosek pracownika zakażonego wirusem SARS-CoV-2 do wojewody właściwego ze względu na miejsce wyznaczone do wykonywania pracy wraz z listą pracowników, którzy nie poddali się testowi diagnostycznemu w kierunku SARS-CoV-2, a zostali wskazani przez pracownika zakażonego wirusem SARS-CoV-2 jako osoby, z którymi pracownik ten miał kontakt.

5. Wojewoda, na podstawie wniosku, o którym mowa w ust. 4, wszczyna postępowanie w przedmiocie świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS-CoV-2. Datą wszczęcia postępowania jest dzień doręczenia wniosku pracownika, o którym mowa w ust. 4, wojewodzie.

6. Przyznanie świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS-CoV-2 następuje w drodze decyzji.

7. Od decyzji, o której mowa w ust. 6, wnioskodawcy oraz pracownikowi obowiązanemu do uiszczenia świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS-CoV-2 przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Prawo do wystąpienia ze skargą do sądu administracyjnego przysługuje wnioskodawcy oraz pracownikowi obowiązanemu do uiszczenia świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS-CoV-2 również od decyzji, od której nie wniesiono wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

8. Wysokość świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS-CoV-2 wynosi równowartość 5-krotności minimalnego wynagrodzenia za pracę określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2020 r. poz. 2207) obowiązującego w dniu złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 1. W decyzji, o której mowa w ust. 6, określa się pracownika obowiązanego do świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem Sars-Cov-2. W przypadku dwóch lub większej liczby pracowników obowiązanych do uiszczenia świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS-CoV-2, w decyzji, o której mowa w ust. 6 określa się, że świadczenie to jest uiszczane w częściach równych.

9. Ostateczna decyzja w sprawie przyznania świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS-CoV-2 stanowi tytuł wykonawczy. Przepisy działu II tytułu I części trzeciej ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 1805, z późn. zm.3) – stosuje się.

Art. 5. 1. W przypadku gdy pracodawca nie skorzystał z możliwości żądania od pracownika, w wyznaczonym terminie, podania informacji o posiadaniu negatywnego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2, a pracownik, u którego zostało potwierdzone zakażenie SARS-CoV-2, ma uzasadnione podejrzenie, że do zakażenia doszło w zakładzie pracy lub innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy, pracownik ten może wystąpić do wojewody właściwego ze względu na miejsce wyznaczone do wykonywania pracy z wnioskiem o wszczęcie postępowania w przedmiocie świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS-CoV-2 przysługującego od pracodawcy.

2. Przepisy art. 4 ust. 5-9 stosuje się odpowiednio.

Art. 6. 1. W przypadku gdy pracodawca skorzystał z możliwości żądania od pracownika, w wyznaczonym terminie, podania informacji o posiadaniu negatywnego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2, a u pracowników, którzy mieli kontakt z pracownikiem, który nie poddał się temu testowi, stwierdzono zakażenie wirusem SARS-CoV-2, pracodawca może wystąpić do wojewody właściwego ze względu na miejsce wyznaczone do wykonywania pracy z wnioskiem o wszczęcie postępowania w przedmiocie świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS-CoV-2 przysługującego od pracownika, który nie poddał się testowi diagnostycznemu w kierunku SARS-CoV-2. Wniosek podlega rozpatrzeniu, jeżeli na skutek zakażenia pracowników wirusem SARS-CoV-2 u tego pracodawcy, prowadzenie działalności przez pracodawcę zostało istotnie utrudnione.

2. Przepisy art. 4 ust. 2 i 5-9 stosuje się odpowiednio

KONKLUZJA:

Z powyższych zapisów projektu ustawy wynika, że w przypdku gdy pracownik, u którego zostało potwierdzone zakażenie SARS-CoV-2 i który nie wiadomo, na jakiej podstawie, ale ma uzasadnione podejrzenie, że do zakażenia doszło w zakładzie pracy lub innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy, może złożyć pracodawcy, o którym mowa w art. 3 ust. 1, w terminie 2 miesięcy od dnia zakończenia izolacji, izolacji w warunkach domowych albo hospitalizacji z powodu COVID-19, wniosek o wszczęcie postępowania w przedmiocie świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS-CoV-2 przysługującego od pracownika, który nie poddał się testowi diagnostycznemu w kierunku SARS-CoV-2. Pracodawca na podstawie przepisów tej ustawy będzie zobowiązany do przekazania takiego wniosku wraz z listą pracowników, którzy nie poddali się testowi diagnostycznemu w kierunku SARS-CoV-2, a zostali wskazani przez pracownika zakażonego wirusem SARS-CoV-2 jako osoby, z którymi pracownik ten miał kontakt do właściwego wojewody.

Na podstawie otrzymanej dokumentacji wojewoda będzie zobowiązany wszcząć postępowanie w przedmiocie świadczenia odszkodowawczego, które kończy się wydaniem decyzji, od jakiej stronom postępowania przysługuje zażalenie do WSA.

Zgodnie z projektem ustawy wysokość świadczenia odszkodowawczego wynosić ma równowartość 5-krotności minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Co istotne art. 6. 1 projektu ustawy przewiduje w przypadku gdy pracodawca skorzystał z możliwości żądania od pracownika, w wyznaczonym terminie, podania informacji o posiadaniu negatywnego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2, a ten takiego mu nie udostępnił i doszło do rzekomego zakażenia się innych pracowników wirusem celebrytą pracodawca, może wystąpić do wojewody właściwego z wnioskiem o wszczęcie postępowania w przedmiocie przyznania mu świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS-CoV-2 przysługującego od pracownika, który nie poddał się testowi diagnostycznemu w kierunku SARS-CoV-2 w przypadku gdy prowadzenie działalności przez pracodawcę z tego powodu zostało istotnie utrudnione.

W oby przypadkach niezbędne jest ustalenie, że faktycznie osoba, która nie wykonała testu, a nie hipotetycznie zakaziła inną osobę. W praktyce udowodnienie takiego stanu staje się niemożliwe, ponieważ każdy z nas porusza się przed pracą i po pracy np.: komunikacją publiczną, spotyka się w sklepie z innymi ludźmi, w domu spotyka się z domownikami, którzy posiadali kontakt z innymi osobami. Powoduje to, ze do zainfekowania może dojść praktycznie wszędzie.

Aby można przypisać pracownikowi, który nie okazał negatywnego wyniku testu pracodawcy winę w zakresie zakażenia niezbędne, jest ustalenie realnej możliwości powstania danej choroby epidemicznej lub wywołanie określonej choroby zakaźnej […] albo też jednostki chorobowej dotąd niestwierdzonej, ale mającej na cechy choroby zakaźnej lub jednostki chorobowej znanej, która wywołuje groźne dla zdrowia i życia objaw, dotąd niespotykane. W związku z powyższym należy stwierdzić, iż dopóty, dopóki ten przedmiotowy element udowadniający zakażenie się pracownika od pracownika, który nie przekazał pracodawcy wyniku testu (z wykluczeniem wszystkich pośrednich możliwości zakażenia) nie zostanie spełniony w rezultacie, wyklucza to możliwość nałożenia przez wojewodę w drodze decyzji świadczenia odszkodowawczego na rzecz zainfekowanego pracownika lub na rzecz pracodawcy, któremu prowadzenie działalności zostało istotnie utrudnione, ponieważ jest to jedynie domniemane twierdzenie stron. Aby wystąpiła przesłana umożliwiająca nałożenie przez wojewodę w drodze decyzji odszkodowania wina takiemu pracownikowi, musi zostać udowodniona.

W powyższej sprawie można posłużyć się orzecznictwem, jakie zostało do tej pory wydane do art. 165 k.k. z którego wynika jednoznacznie, iż aby była mowa o popełnieniu przestępstwa z art. 165 k.k. zachowanie sprawcy musi wywołać określone konkretne i dające się udowodnić niebezpieczeństwo chronionego dobra prawem (wyrok SN z 12 czerwca 1987 roku III KR 208/87, OSNPG 1988, nr 8-9 poz. 7). Chodzi tu o rzeczywiste (realne i faktyczne) niebezpieczeństwo, a nie hipotetyczne. Nadto niebezpieczeństwo to musi występować aktualne i nie może być zależne od występowania pewnych warunków. Wspomniane niebezpieczeństwo nie może być również abstrakcyjne. Musi to być jednak zagrożenie rzeczywiste, jest ono takie, gdy powoduje realne zagrożenie epidemiologiczne lub szerzenia się choroby zakaźnej. Takie stanowisko zaprezentował w swoim wyroku z dnia 20 maja 1988 roku SN II KKN 37/98, OSNKW 1988 nr 7 – 8 poz. 33.

UWAGA!!!

W projekcie ustawy występuje również w art. 11.1 zapis, jaki wg pomysłodawcy ma najprawdopodobniej uregulować prawnie nakazy, zakazy i obostrzenia w czasie obowiązywania stanu epidemii COVID-19. o następującym brzmieniu:

Kto w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie przestrzega zakazów, nakazów, ograniczeń lub obowiązków określonych w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, wydanych w związku z epidemią COVID-19, podlega karze grzywny w wysokości do 6000 złotych.

Niestety pomysłodawca tej ustawy kolejny raz zapomina, że stan epidemii nie jest znany Konstytucji RP i należy go traktować jako stan zwykły, który pomimo wprowadzenia takiego zapisu w ustawie nie daje prawa władzy do ograniczenia konstytucyjnej wolności i prawa do przemieszczania się obywatelom.

(por. Postanowienie SR we Włocławku z dnia 11 czerwca 2021 roku w sprawie sygn. akt II W 363/21)

Zgodnie z porządkiem prawnym, jakie obowiązuje w Polsce tylko ustanowienie stanu nadzwyczajnego (w tym przypadku stanu klęski żywiołowej co wynika art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 kwietnia 2002 roku o stanie klęski żywiołowej.) w myśl art. 232 w zw. z art. 233 ust 3 Konstytucji prawnie uregulowałoby wprowadzenie nakazów, zakazów i ograniczeń na całym obszarze RP. Takie rozwiązanie pozwoliłoby na ograniczenie praw i wolności obywateli w myśl art. 21 ust. 1 ustawy o stanie klęski żywiołowej ograniczenia, o których mowa w art. 20 tej ustawy.

Tym samym projekt ustawy 1981 jest kolejnym bublem prawnym.

---

Przypominamy, o naszej akcji bezpłatnych porad prawnych z zakresu problemów z COVID.
Porada prawna indywidualna jest udzielana jeśli temat nie jest przez nas poruszony na BLOGU.

Na zlecenie indywidualne (płatne) klienta nasza Kancelaria przygotuje również wszelkie pisma w zakresie spraw związanych z COVID.

Informujemy ponadto, że Kancelaria świadczy pełen wachlarz usług prawnych z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego, spadkowego, upadłościowego, gospodarczego, karnego, pracy, handlowego.

Jeśli potrzebujesz pomocy, napisz do nas na adres @: covid@legaartis.pl lub zadzwoń 579636527, 222668618.

Jeśli uważacie Państwo, że nasza pomoc, jaką od nas otrzymujecie, zasługuje na wparcie pracowników Kancelarii, możecie nas wspomóc poprzez wpłatę dowolnej kwoty na rachunek bankowy Kancelarii LEGA ARTIS:

Anonimowe wsparcie Bitcoin:
bc1qfl2rqa97lknlrfgs9c9qqjp5ftqtkv7wf4q0at

Anonimowe wsparcie Ethereum:
0x45a3c849BCa45A6444A24cdF30708695498a3F6b

Wsparcie paypal:
https://paypal.me/legaartis

Dane do przelewu:
Nr konta: 04 1020 3903 0000 1402 0122 6752
Kancelaria Lega Artis
ul. Przasnyska 6a lok 336a
01-756 Warszawa
Tytuł: “darowizna na działalność”
IBAN: PL04102039030000140201226752

Jesteśmy do Waszej dyspozycji:
Pn. – czw.: 11:00 – 17:00
Piątek: 10:00 – 15:00

Serdecznie dziękujemy wszystkim osobom za dotychczas udzielone nam wsparcie finansowe.