Cztery hipotezy na temat globalistów i korporacjonistycznej globalnej elity

Każdy ma swoją teorię na temat tego, co się dzieje. Ale wiele z nich jest częściowych, fragmentarycznych lub zbyt prostych do wyjaśnienia – przypisując zbyt duże znaczenie „kapitalizmowi”, „globalizmowi”, „oportunizmowi” lub „niezamierzonym konsekwencjom”. Musimy cały czas próbować zrozumieć cały scenariusz. Mam na myśli to, że podczas gdy autorzy dokładni i ilościowi muszą pisać dalej – jak to robią stali bywalcy Daily Skeptic – tak samo robią ci z nas, którzy piszą o rzeczach mniej dokładnych.

Zacznijmy od kilku wielkich hipotez na temat tego, co się dzieje. Hipoteza Rene Guenona, naszkicowana po raz pierwszy około 1930 roku, głosiła, że ​​wszystkie cywilizacje posiadają moce duchowe i doczesne, a więc w jakiś sposób łączą w sobie napięcie między nimi: ale po raz pierwszy w historii nasza nowoczesność od dowolnego czasu po 1500 roku umieściła doczesność ponad wieczny, materialny ponad duchowy: krótko mówiąc, „państwo” ponad „kościołem”. W tym samym czasie wysunięto kilka pokrewnych hipotez: na przykład hipoteza Juliena Bendy, że duchowni lub intelektualiści zmienili swoje zainteresowania: tak więc ogromną wartość, jaką zawsze przypisywali sprawom nieziemskim, przypisywano teraz sprawom doczesnym. To znaczy, że intelektualiści byli teraz skorumpowani, goniąc za brudnym zyskiem.

Mój amerykański przyjaciel zwrócił ostatnio moją uwagę na niektóre z ostatnich pism powieściopisarza i eseisty Paula Kingsnortha . Pierwotnie antykapitalista, myślał, że jest po lewej stronie, a teraz znajduje się mniej więcej po prawej stronie. Jego hipoteza jest taka, że ​​upadek chrześcijaństwa w naszej cywilizacji – upadek tego, co wieczne i duchowe – zbiega się w czasie i był prawdopodobnie ostatecznie spowodowany powstaniem tego, co nazywa „mitem postępu”. Postęp to przekonanie, że świat, ten świat, staje się lepszy.Ten mit jest rodzajem rzeczy, które możemy kojarzyć z Francisem Baconem lub Johnem Stuartem Millem, a nawet Bayle’em, Mandeville’em, Voltaire’em, Smithem, Heglem, Comte’em, Marksem – mniej więcej wszystkimi z XVII-XIX wieku, z wyjątkiem najbardziej skrajnego Bossueta lub typu Maistre, ale dla Burke’a pod sam koniec jego życia. Kingsnorth buduje na tej hipotezie bardzo skuteczną wizję historii, co pozwala mu wyjaśnić, dlaczego lewicowcy i korporacjoniści są dziś tak zgodni. Wszyscy, jak mówi, chcą postępu. Wszyscy oni przyczyniają się do tego, co nazywa Maszyną.

Przyjmijmy te dwie hipotezy. Ale muszę dodać trzeci, który dodaje trochę wewnętrznej komplikacji do drugiego, a tym samym czyni cały scenariusz nieco bardziej dynamicznym. Może nawet wyjaśniać, dlaczego jest tyle zamieszania wokół tego, co się wydarzyło. Hipoteza głosi, że nigdy nie było ani jednego „mitu postępu”: siła mitu postępu polegała na tym, że zawierał on wewnętrzny zwrot, jak zwykli to nazywać tłumacze Hegla: wewnętrzny podział. Były dwa rywalizujące ze sobą stanowiska, które nie zgadzały się co do tego, jak , nawet jeśli zgadzały się co do tego, co . co _było absolutnym założeniem – czymś tak fundamentalnym, że nigdy nie było kwestionowane przez żadną ze stron. Jak zawsze, niezgoda na pierwszym planie odwracała uwagę od głębszej zgody, która dominowała nad wszystkim w tle.

Zgodzili się co do tego, że postęp się dokonuje i powinien się wydarzyć . Nie zgadzali się co do tego, jak to miało się odbyć. Oczywiście upraszczam tutaj, ale uproszczenie argumentu do dwóch stanowisk jest o wiele mniej proste niż uproszczenie go do jednego stanowiska.

Z jednej strony argumentowano, że postęp następuje niezależnie od tego, czy nam się to podoba, czy nie. Działo się to dzięki temu, co Adam Smith nazwał niewidzialną ręką, co Samuel Johnson nazwał tajemną konkatenacją, co obecnie nazywamy czasem prawem niezamierzonych konsekwencji. Jest to proces, w ramach którego wielu ludzi, w pogoni za własnymi indywidualnymi interesami, przyczyniło się do powstania dobra, którego nikt nigdy nie zamierzał i którego nikt nie przewidział, ale które można było zrozumieć z perspektywy czasu.

Z drugiej strony istniał argument, że postęp nastąpi tylko wtedy, gdy przyjmiemy właściwe racjonalne przekonania, właściwe oświecone poglądy ( liberté, égalité, fraternité itp.) i skupimy się na narzucaniu światu polityki lub schematów sugerowane przez właściwe racjonalne przekonania i właściwe oświecone poglądy. Miało to na celu podkreślenie planowania, a nie niezamierzonych konsekwencji: a planowanie mogło być skuteczne tylko wtedy, gdy było przeprowadzane przez rządzących. Tak więc możni musieli zostać ujarzmieni przez ekspertów w dziedzinie oświecenia.

Różnica między tymi dwiema pozycjami polega na tym, że jedna widzi nieświadomy proces , druga widzi świadomy impuls. Te dwa stanowiska zdominowały debatę polityczną przez dwa stulecia: ogólnie rzecz biorąc, jedna strona faworyzowała rynki i niezależną prywatną i pozornie (ale nie faktycznie ani ostatecznie) samolubną działalność, a druga strona opowiadała się za kameralizmem, kolbertyzmem lub komizmem planowania naukowego. i zbiorowej działalności publicznej.

W praktyce, oczywiście, te dwie rzeczy zostały wymieszane, nadano im różne nazwy, a niektórzy ludzie, którzy zaczynali po jednej stronie, skończyli po drugiej: rozważmy przejście Johna Stuarta Milla lub TH Greena od liberalizmu do socjalizmu; ale rozważ także dryf Kingsleya Amisa, Paula Johnsona i Johna Osborne’a w innym kierunku. Rozbieranie tego wszystkiego to piekielna robota: należy to pozostawić historykom, którzy mają do tego cierpliwość. Ale historycy zwykle pozostawiają wszystko tylko trochę mniej skomplikowane, niż to zastali: lub, powiedzmy, o jeden krok bardziej skomplikowane, niż pozostawili to poprzedni historycy. Tak więc wszystko to wymaga pewnego wyjaśnienia: a wyjaśnienie tego w sposób abstrakcyjny, tak jak ja tutaj, z pewnością umożliwia wyjaśnienie, dlaczego liberałowie czasami opowiadali się po jednej lub drugiej stronie i dlaczego konserwatyści są równie donkiszotami: niektórzy konserwatyści opowiadali się za tym planem; inni faworyzowali niewidzialną rękę. W żadnej z tych polityk nie ma pewnej logiki. Żadne imię w polityce nie ma ustalonego znaczenia – z wyjątkiem sytuacji, gdy mu je nadajemy.

Istotą tej hipotezy jest stwierdzenie, że cała polityka ostatnich dwóch stuleci była zdominowana przez spory o to, czy postęp nastąpi w przestrzeganiu, czy że tak powiem, w łamaniu: czy trzeba by to świadomie teoretyzować, a następnie narzucone przez jakąś ostrożną politykę, czy też musiałoby powstać bez celowego planowania w taki sposób, że dopiero późniejsi historycy staraliby się go w pełni zrozumieć. Ale to się skończyło. Jesteśmy teraz na kolejnym etapie.

Częściowo dzieje się tak, ponieważ, jak mówi Kingsnorth, mit postępu – choć nie do końca martwy – ma ostatnie namaszczenie. Prawdopodobnie ma kłopoty od lat 90. XIX wieku i wstrząsnęła nim pierwsza wojna światowa; ale od lat 70. przeżywał swoje ostatnie wstrząsy związane z zanieczyszczeniem, populacją, stagflacją, ozonem, dwutlenkiem węgla, kredytami hipotecznymi typu subprime i tak dalej. W tej chwili globaliści nie są pewni, jak dokładnie wyrównać koło chęci „postępu” (lub przynajmniej chęci bycia „postępowym”) i chęci „zrównoważenia” w tym samym czasie. Jeśli w tej chwili mamy jakiś mit, to z pewnością jest to mit zrównoważonego rozwoju. Być może globaliści i lokaliści, tacy jak Kingsnorth, przekonają się, że chociaż nie zgadzają się w wielu kwestiach – na przykład w sprawie COVID-19 – zgadzają się co do zrównoważonego rozwoju.

Ale jest coś do dodania do tego, czwarta hipoteza, i to jest naprawdę koronna hipoteza. Powiedziałem, że przez kilka stuleci istniało planowanie kontra laissez-faire lub świadomość kontra niezamierzone konsekwencje – obaj próbowali dowiedzieć się, jak uczynić świat, ten świat, lepszym. Ale jest coś jeszcze. Czwarta hipoteza głosi, że niektóre postaci z początku XIX wieku dostrzegły możliwość połączenia tych dwóch stanowisk. Hegel był jedną z tych postaci; nawet Marks. Byli też inni; i jest ich teraz wielu. Fuzja oznaczała coś takiego jak poniżej

Do tej pory popełnialiśmy błąd sądząc, że dobro można narzucić świadomie – zwykle poprzez nakazy religijne – ale dzięki uprzejmości Mandeville’a, Smitha i ekonomistów odkryliśmy, że dobro można osiągnąć poprzez niezamierzone konsekwencje. Nie oznacza to jednak, że powinniśmy przyjąć politykę laissez-faire : wręcz przeciwnie, teraz, gdy rozumiemy niezamierzone konsekwencje , wiemy, jak działa cały nieświadomy system świata, a ponieważ wiemy, jak włączyć naszą wiedzę o tym w naszą politykę, możemy wreszcie osiągnąć doskonały naukowo-moralny lub dowodowo-uzasadniony porządek świata.

Czy to jasne? Szkockie Oświecenie stworzyło empirycznego eksperta, który połączył się z moralnie pewnym świadomym postępowcem, aby stał się nadzieją świata. Bez wątpienia większość z nas porzuciła heglowskie i marksistowskie fantazje o „końcu historii” czy „emancypacji”, ale myślę, że cień tych fantazji przetrwał i ostatecznie urzeczywistnił się w niedawnym naukowym i wyraźnie odkąd COVID-19 pojawił się na świecie.

Jeśli mam rację co do czwartej hipotezy, to wyjaśnia, dlaczego jesteśmy tak zdezorientowani. Nie możemy zrozumieć naszej sytuacji, używając starego języka „kolektywizmu” kontra „indywidualizmu”. Faktem jest, że w naszej post-postępowej epoce eksperci czują się bardziej niż kiedykolwiek usprawiedliwieni w narzucaniu każdemu „opartego na dowodach” i „moralnie uzasadnionego” zestawu protokołów i nakazów. Czują się bardziej usprawiedliwieni, ponieważ łączą wiedzę o tym, jak rzeczy działają indywidualnie (poprzez modelowanie i obserwację nieświadomych procesów lub niezamierzonych konsekwencji) z pewnościąo tym, co słuszne jest robić zbiorowo (biorąc pod uwagę, że stare fantazje o postępie zostały zmodyfikowane przez purytańską i ograniczającą ideologię zrównoważonego rozwoju i przetrwania, a także różnorodność, równość i włączenie – które, nawiasem mówiąc, służą bardziej jako powstrzymujący impuls niż antycypacja marksistowskiej emancypacja).

To jest nie tylko toksyczne, ale i splątane. Poziom hipokryzji i samooszukiwania się w tym wszystkim jest ogromny. Globaliści mają żelazną doktrynę w swojej ratującej świat zrównoważonej polityce lub „sustainabilitics”. Jest prawie nie do zdobycia, gdyż czerpie z największych osiągnięć nauk przyrodniczych i moralnych. Jest to oczywiście napędzane starożytną chciwością, ale także sentymentem do tych, którzy wymagają awansu lub zaoferowania czegoś w zamian za brak przywilejów; a poza tym czyni świat lepszym, „ratuje” planetę i ozłaca klatki nieuprzywilejowanych i pałace uprzywilejowanych tym samym głupim złotym lakierem moralnym.

Być może, jak zauważają Guenon i Kingsnorth – a także Delingpole i Hitchens – prawda jest taka, że ​​musimy przepracować całą drogę powrotną przez całą Epokę Zrównoważonego Rozwoju i Epokę Postępu do Ery Wiary . Z pewnością ktoś lub coś musi zmusić te „elity” do poddania się wyższej wizji: i myślę, że jedynym sposobem, w jaki możemy to zrozumieć w tej chwili, jest wyobrażenie sobie, że kościół, prorok lub filozof mógłby obalić ich państwo – korporacyjnej laickości, pokaż im, że ich wiara jest tylko ideologią służącą ich interesom i że powinni poddać się prawdziwie pełnej wdzięku doktrynie, która może przyznać się do winy, błędu, a nawet grzechu. Nie dokonałoby się to przez publiczne przeprosiny ani obłudne popisy polityczne, ale poprzez przesłuchanie ich własnych dusz.

Jestem pewien, że nie mówię, że tak się stanie, ani nawet, że powinno się zdarzyć (lub że może): ale z pewnością jest to rodzaj rzeczy , które muszą się wydarzyć. Oznacza to, że jest to rodzaj rzeczy, które powinniśmy sobie wyobrazić. To, co się stanie, będzie albo bardziej tym samym starym Białym Swannery, albo może jakimś nieoczekiwanym wydarzeniem „Czarnego Łabędzia” (niekoniecznie dobrą rzeczą: wydaje się, że w tej chwili zbytnio lubimy kryzys). Ale tak czy inaczej, wrażliwość reakcyjna wydaje się być jedyną, która jest w stanie wykazać jakąkolwiek świadomość tego, co się dzieje.

Dla jasności pozwolę sobie ponownie przedstawić cztery hipotezy dotyczące tego, co się dzieje:

1. Przez wszystkie wieki istniała równowaga między duchowością a świeckością. W naszej nowoczesności dominuje świeckość. Jest tylko ten świat.

2. Od mniej więcej trzech wieków wierzymy, że ten świat staje się lepszy i powinien być lepszy. To jest „mit postępu”.

3. Zawsze istniały różnice zdań co do postępu: niektórzy przypuszczali, że dzieje się to w wyniku przypadku i indywidualnego interesu; inni przypuszczali, że może się to zdarzyć tylko w wyniku celowego projektu.

4. Nie powinniśmy jednak ignorować faktu, że doszło do bardzo sprytnego połączenia tych dwóch stanowisk: połączenia, które nie zniknęło wraz z zanikiem „mitu postępu”, ale które przetrwało, wspierając dziwną i nowatorską politykę tego, co my można nazwać „mitem zrównoważonego rozwoju”. Ta fuzja jest niezwykle protekcjonalna i pewna siebie, ponieważ łączy w sobie naukową pewność co do tego, co nieświadomie zaszło w celu poprawy świata, z moralną pewnością co do tego, co należy teraz zrobić świadomie, aby poprawić świat. Wydaje się, że łączy jednostkę i kolektyw w sposób, który ma uniemożliwić sprzeciw.