Podczas oceny rażącej niewdzięczności ważne jest nie tylko zachowanie obdarowanego wobec darczyńcy, ale również postawa samego darczyńcy po udzieleniu darowizny. Nawet podejmowanie działań sądowych i inicjowanie egzekucji nie jest decydujące w kwestii rażącej niewdzięczności ze strony obdarowanego, zgodnie z najnowszym orzeczeniem Sądu Najwyższego jakie z uwagi na wydanie go przez neosędziego jest wadliwe prawnie i nie zawsze może być uznawane przez legalne sądy.
W konkretnej sytuacji, matka domagała się, żeby córka zwróciła jej darowiznę, którą otrzymała w postaci mieszkania lub jej równowartości finansowej. Jednak pozew matki został odrzucony przez sądy niższej instancji, włączając Sąd Apelacyjny w Krakowie.
Decyzja sądów oparła się na ustaleniach, że obie strony – matka i córka – ponoszą odpowiedzialność za złe relacje między nimi. Przez wiele lat zachowanie matki wobec córki i wnuczki stało się agresywne, a próby naprawy relacji ze strony córki nie przyniosły rezultatów. Kontakt między nimi odbywał się za pośrednictwem adwokatów, ponieważ trwały różne postępowania sądowe dotyczące zarządzania ich nieruchomościami.
W związku z uzyskanym orzeczeniem, córka miała prawo rozpocząć procedurę egzekucyjną.
Matka złożyła apelację do Sądu Najwyższego, aby ten rozstrzygnął, czy wniosek o egzekucję wobec niej nie jest przykładem rażącej niewdzięczności, co uzasadniałoby unieważnienie darowizny. Natomiast pełnomocnik córki argumentował, że spory sądowe nie były związane z danym mieszkanie, więc uznając wszczęcie egzekucji za rażącą niewdzięczność, córka nie mogłaby skutecznie dochodzić prawa wynikającego z wyroku sądowego, lub też zapłaciłaby za to utratą darowizny. Neo-sędzia Tomasz Szanciła, reprezentujący Sąd Najwyższy, podzielił to stanowisko.
Z uwagi na wydanie orzecznictwa przez neo-sędziego na podstawie licznego orzecznctwa, jakie zostało w tym zakresie wydane podnieść należy, że w związku z wadliwą obsadą Sądu, o czym mówi art. 379 pkt 4 in fine KPC wielu legalnych sędziów w Polsce może nie uznać jego treści
– W orzecznictwie przyjmuje się, że rażącą niewdzięcznością nie są krzywdy wyrządzone darczyńcy w sposób niezamierzony, a nawet umyślnie, gdy nie przekraczają granic zwykłych konfliktów życia rodzinnego, podyktowane emocjami wypowiedzi czy gesty spowodowane przez obie strony, a tym bardziej sprowokowane przez darczyńcę. Ocena może być odmienna, kiedy umyślne, ale niemające samodzielnie cech rażącej niewdzięczności zachowania obdarowanego są istotnie skumulowane w taki sposób, że ich łączne występowanie i nasilenie może być uznane za wykraczające poza wskazane ramy. Może też chodzić o pozorne przejawy stosowania prawa, gdy zmierzają jedynie do pokrzywdzenia darczyńcy. Nie wystarczy jednak subiektywna ocena darczyńcy oraz twierdzenie, że były to akty złej woli, ani fakt, że zainicjowane przez obdarowanego postępowania sądowe lub inne okazały się bezpodstawne.
– Przy ocenie rażącej niewdzięczności istotne powinno być też zachowanie darczyńcy po wykonaniu darowizny, w szczególności gdy prowokuje obdarowanego do działań, które są następnie podstawą odwołania darowizny. W każdym przypadku ocena powinna być zindywidualizowana – wskazał Szanciło, członek „elitarnego” grona neo-KRS.
Sygnatura akt: I CSK 964/23
Przypominamy, że wydawane orzecznictwa przez neo-sędziów podlegają uchyleniu z mocy prawa. W przypadku postępowań cywilnych na podstawie art. 379 pkt 4 in fine k.p.c., a karnych na podstawie art. 439 § 1 pkt 6 in fine k.p.k.
Czym jest neo-KRS i neo-sędzia
Krajową Radę Sądownictwa wyłoniono w sposób niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej co powoduje, że w świetle przyjętej linii orzecznictwa SN, a także TSUE nie można tej instytucji uznać jako organ działający leganie i posiadający uprawnienia do mianowania sędziów. Każdy sędzia mianowany przez ten niekonstytucyjny organ i powołany przez prezydenta do pełnienia służy jest również noe-sędzią, który nie posiada zdolności prawnych do wydawania orzecznictwa,
W tym miejscu zasadnym stanie się podniesienie, że problem powołań „sędziów” po ukształtowaniu „Krajowej Rady Sądownictwa” w wyniku zmian w 2017 roku posiada kilka aspektów. Pierwszy związany jest z przepisami Konstytucji RP, które nakładają na organy władzy publicznej, w tym prawodawcę, obowiązek takiego powoływania sędziów do obowiązków orzeczniczych, który gwarantuje niezbędne minimum niezależności i niezawisłości organów biorących udział w procesie nominacyjnym. Takim organem jest Krajowa Rada Sądownictwa. Ingerencja w konstytucyjne standardy kształtowania sędziowskiego składu tego organu, stwarzająca możliwość ukształtowania Rady przez polityków, czyli wyboru członków sędziowskich Rady w całości przez parlament (z wyłączeniem I Prezesa SN i Prezesa NSA), spowodowała, że ten organ nie spełnia wymogów konstytucyjnych. To sprawia, że w każdym wypadku powołania sędziego pojawia się wątpliwość, która towarzyszy każdemu człowiekowi, który oddaje swoją sprawę pod osąd sądu, czy ten sąd jest sądem właściwym w rozumieniu konstytucyjnym.
Ponadto – to drugi aspekt – w doktrynie, do czego dołożyłem rękę, i w orzecznictwie pojawiła się metoda weryfikacji poprawności powołania sędziów w oparciu o narzędzia, które są w systemie od zawsze, ale zasadniczo nie służą do oceny spełnienia minimalnych przesłanek bezstronności i niezawisłości. Chodzi o instytucje (w przypadku kontroli prewencyjnej) – iudex suspectus i iudex inhabilis, a w przypadku kontroli następczej – bezwzględnej przesłanki odwoławczej, jaką jest nienależyta obsada sądu. Na tym pomyśle posadowione było stanowisko uchwały trzech połączonych Izb Sądu Najwyższego ze stycznia 2020 roku. Uchwała ta zawierała nie do końca właściwe zróżnicowanie: wskazując, że w przypadku SN, ze względu na charakter tego organu, sędziowie powołani po rekomendacji KRS ukształtowanej po 2017 r. nie dają gwarancji niezawisłego i bezstronnego orzekania. I z tego powodu uznano, że wyłącznie ta wada instytucjonalna uzasadnia twierdzenie, że tacy sędziowie pozbawieni są materialnego votum. Uchwała nie zakwestionowała, że te osoby uzyskały status sędziów SN, ale stwierdzono, że nie mają uprawnień do wydawania orzeczeń.
Wydane do tej pory orzeczenia przez takich ‘sędziów’ są dotknięte wadą, z uwagi na nienależytą obsadę sądu, którą traktować należy jako niespełnienie konstytucyjnego wymogu sądu właściwego określonego w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Wadliwie powołani sędziowie nie powinni orzekać. Od dnia wydania uchwały sędziowie ci są pozbawieni zdolności do orzekania. Nie dysponują materialnym votum, choć mają status sędziów. W związku z powyższą sprawą uznać należy, że na podstawie art. 91 ust. 2 i 3 orzecznictwo wydane TSUE i ETPCz, zasadę pierwszeństwa stosowania prawa
Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie w treść wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 6 października 2021 r. w sprawie C-487 /19, jak też wcześniejszego wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 7 maja 2021 r., skarga nr 4907 /18 Przypominam tym samym kapturowemu sądowi, że zgodnie z art. 9 Konstytucji Rzeczpospolita Polska zobowiązana jest przestrzegać wiążącego ją prawa międzynarodowego. Stosownie zaś do treści art. 91 ust. 2 Konstytucji umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Status sędziów oraz gwarancje niezależności sądów, stanowiące istotę prawa do rzetelnego procesu sądowego, znajdują umocowanie w zapisach Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i potwierdzone jest dodatkowo w art. 6 ust. 3 Traktatu o UE. W zakresie niniejszej sprawy nie ma zastosowania wyrok wydany w dniu 7 października 2021 r. przez Trybunał Konstytucyjny w obecnym – wadliwym – składzie w sprawie o sygn. K 13/21, który godzi w interesy obywateli.
Nasze stanowisko w zakresie neo-KRS i neo-sędziów mianowanych przez ten niekonstytucyjny organ potwierdza stanowisko Komisja Europejska, która w dniu 15 lutego 2023 roku podjęła decyzję o skierowaniu sprawy przeciwko Polsce do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w związku z kontrowersyjnym orzeczeniem polskiego Trybunału Konstytucyjnego. Komisja wszczęła przeciwko Polsce postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego 22 grudnia 2021 r. – Powodem były wyroki polskiego Trybunału Konstytucyjnego z 14 lipca 2021 r. i 7 października 2021 r., w których uznał on postanowienia traktatów UE za niezgodne z Konstytucją RP, wyraźnie kwestionując zasadę pierwszeństwa prawa UE. Bez wątpienia w świetle treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (Wielkiej Izby) z dnia 19 listopada 2019 roku (nr C 585/18, C – 624/18, C 625/18) oraz uchwały pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r. (BSA I-4110-1/20) zachodzi podstawa do stwierdzenia, że instytucja powołana do zapewnienia praworządności łamie prawo i popełnia przestępstwo.
Przypominamy, że wydawane orzecznictwa przez neo-sędziów podlegają uchyleniu z mocy prawa. W przypadku postępowań cywilnych na podstawie art. 379 pkt 4 in fine k.p.c., a karnych na podstawie art. 439 § 1 pkt 6 in fine k.p.k.
W związku z powyższym warto, jest zawsze zasięgnąć rady specjalisty z zakresu prawa, który jest w stanie sprawdzić, czy sędzia orzekający w sprawie posiada zdolność do wydawania orzecznictwa, aby wydany przez niego wyrok nie posiadał wady prawnej. Taką poradę wraz możliwościami, jakie daje Państwu prawo w zakresie zapewnienia sobie sprawiedliwego procesu, można uzyskać w naszej kancelarii, pisząc na adres: kontakt@legaartis.pl
Potrzebujesz pomocy prawnej, napisz do nas lub zadzwoń już teraz.
☎️ 579-636-527
