Trybunał „kuchenny” wydał „postanowienie zabezpieczające” w sprawie neosędzi Wypycha

Trybunał Konstytucyjny (TK), pozbawiony cech trybunału powołanego ustawą z uwagi na skład wydał wadliwe prawnie „tymczasowe zabezpieczające” dotyczące decyzji ministra sprawiedliwości Adama Bodnara o odwołaniu z delegacji szefa biura neoKRS.

POLECAMY: Bodnar: Uchwała o nielegalnym TK i sędziach dublerach jest dopracowywana

„Postanowienie” o zabezpieczeniu zapadło w środę po skardze Przemysława Wypycha, neosędziego z Sądu Okręgowego w Krakowie delegowanego do biura neoKRS. W styczniu z tej delegacji odwołał go nowy minister sprawiedliwości Adam Bodnar. Delegacje, m.in. do Ministerstwa Sprawiedliwości, straciło wtedy 16 osób.

POLECAMY: Bodnar odwołał z delegacji do MS, KRS i KSSiP 5 sędziów wiązanych z Ziobrą i 11 neosędziów

Warto w tym miejscu dodać, że wydającym to „postanowienie” był Stanisław Piotrowicz, który jest powiązany z partią PiS. Tym samym w myśl art. 178 ust. 3 Konstytucji RP, co w zasadzie powoduje, że Trybunał Konstytucyjny jest pozbawiony cech trybunału powołanego ustawą, gdy w jego składzie zasiada osoba nieuprawniona. Na tej podstawie już na wstępie uznać należy, że wydane „postanowienie” w składzie ustalonym z naruszeniem podstawowej zasady mającej zastosowanie do wyboru sędziów Trybunału Konstytucyjnego i w konsekwencji naruszającym istotę prawa do sądu ustanowionego na mocy ustawy nie wywołuje skutków prawnych.

„Decyzja była wynikiem wstępnego przeglądu kadr. Okazało się, że wiele stanowisk zajmowanych przez sędziów delegowanych może zostać obsadzonych przez urzędników. Dzięki temu sędziowie będą mogli wrócić do swoich macierzystych sądów i tam orzekać” – uzasadnił resort Bodnara.

POLECAMY: Nielegalny skład TK wydał kolejne wadliwe prawnie postanowienie w ochronie Schaba

Wypych był – a właściwie nadal jest, bo cały czas pracuje w neoKRS – szefem biura rady od 2022 r. Wcześniej pracował na delegacji w resorcie sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry, gdzie był zastępcą dyrektora departamentu kadr i organizacji sądów. W 2022 r. upolityczniona neoKRS uznała, że należy mu się sędziowski awans. W 2023 r. na wniosek rady prezydent powołał go do Sądu Okręgowego w Krakowie.

POLECAMY: Wiceminister Mazur: „Orzeczenie” TK w sprawie Schaba zdziwi każdego prawnika. „To decyzja indywidualna, a nie badanie aktu prawnego”

Skarga konstytucyjna (wniesiona be trybu) szefa Biura KRS wpłynęła do TK pod koniec stycznia. Z taką skargą może wystąpić każdy, kto uważa, że jego konstytucyjne wolności czy prawa zostały naruszone. Wypych kwestionuje konstytucyjność przepisu prawa o ustroju sądów powszechnych, który pozwala ministrowi sprawiedliwości odwołać sędziego z delegacji. Ma on być niezgodny z zasadą równego dostępu do służby publicznej.

Konkluzja:

Jak już wcześniej wskazaliśmy wydający to pseudo postanowienie, został powołany na stanowisko sędziego TK z naruszeniem zasady, jaka wynika z art. 178 ust. 3 Konstytucji, co w zasadzie powoduje, że Trybunał Konstytucyjny jest pozbawiony cech trybunału powołanego ustawą, gdy w jego składzie zasiada osoba nieuprawniona. Na tej podstawie już na wstępie uznać należy, że wydane „postanowienie” w składzie ustalonym z naruszeniem podstawowej zasady mającej zastosowanie do wyboru sędziów Trybunału Konstytucyjnego i w konsekwencji naruszającym istotę prawa do sądu ustanowionego na mocy ustawy nie wywołuje skutków prawnych.

Swoją drogą ciekawe, czy referent w tej sprawie równie szybko działa w sprawach ze skarg konstytucyjnych zwykłych obywateli. Należy również zadać pytanie czy decyzja Ministra w sprawie Wypycha ma charakter „ostateczny”, bo tylko ostateczne załatwienie sprawy in minus otwiera drogę do skargi konstytucyjnej. Ponadto art. 755 kpc nie przewiduje „zawieszenia obowiązywania decyzji” (można zawiesić postępowanie) a takiego nie było w zakresie niniejszej sprawy. Warto również podkreślić, że w tym „postanowieniu” nie wskazano dokładnej podstawy prawnej – jednostki redakcyjnej z art. 755 kpc.

Niezależnie od powyższych perspektyw, należy podziwiać nowatorskie spojrzenie, ale przede wszystkim odwagę i determinację autora skargi, który postuluje, aby uznać za sprzeczny z Konstytucją przepis, który został wprowadzony w życie nie za „złej i podstępnej władzy”, ale jak najbardziej w okresie „dobrej zmiany”, jaką zapoczątkował upadłą partią PiS rzekomo porządkującą dawne nieprawości, ustawą z dnia 12 lipca 2017 roku o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r., poz. 1452), którą Duda bez najmniejszych zastrzeżeń podpisał i który to przepis obowiązywał przez kolejne lata największego przecież rozkwitu polskiego patosądownictwa, w jakim znajduje się obecnie prawie 4000 neosędziów.

Należy również w tym miejscu podnieść, że jedynie skuteczne i zgodne z prawem wniesienie skargi daje uprawnienie trybunałowi do wydania zabezpieczenia. Jednak w tym miejscu koniecznie należy dodać, że w świetle obowiązującego prawa taką skargę może, owszem, wnieść każdy obywatel, ale pod paroma warunkami. Jednym z warunków wniesienia takiej skargi jest wykorzystanie przez osobę fizyczną krajowej drogi prawnej. W związku z powyższym Wypych zwrócił się do TK w trybie „bez żadnego trybu”, czyli znanym nam z ostatnich lat a zdemoralizowana prawnie Pawłowicz powiązana z partią PiS w ekspresowym trybie naruszając tym samym prawo, wydała wadliwe prawnie postanowienie zabezpieczające. Na tej podstawie stwierdzić należy, że Schab nie miał prawa do wniesienia takiego wniosku a Piotrowicz nie miał prawa jej rozpoznać.

Przypominamy, że wniosek w trybie kontroli abstrakcyjnej, czyli kontroli danego aktu prawnego złożyć może wyłącznie — jak stanowi art. 191 konstytucji — prezydent, marszałek Sejmu, marszałek Senatu, premier, 50 posłów, 30 senatorów, I Prezes Sądu Najwyższego, Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, Prokurator Generalny, Prezes Najwyższej Izby Kontroli, Rzecznik Praw Obywatelskich czy inne państwowe organy, w tym kościoły czy związki zawodowe. Nie ma wśród nich neosędziego czy też szefa biura neoKRS.

W związku z powyższym uznać należy, że postanowienie to jest dokumentem nieistniejącym i niewywołującym żadnego skutku w obrocie prawnym.