Michał Lasota, zastępca rzecznika dyscyplinarnego oraz członek „elitarnego” grona neosędziów, oskarżył neosędzię Annę Kalbarczyk z Sądu Apelacyjnego w Warszawie o naruszenie dyscypliny sędziowskiej w związku z jej wydawanymi orzeczeniami. Konkretnie, sędzia Kalbarczyk unikała orzekania w sprawach, gdzie „sędzia„ Piotr Maksymowicz, nominat Ziobry, uczestniczył jako „sędzia” delegowany.
To pierwsze postępowanie dyscyplinarne przeciwko neosędzi Annie Kalbarczyk, która jest specjalistką w dziedzinie prawa karnego. Warto zaznaczyć, że mimo jej nominacji przez (neo-KRS) i przynależności do nowego nurtu „sędziów”, jej orzecznictwo wskazuje na zachowanie niezależności. Od około roku doświadczała nacisków i szykan za swoje odwoływanie się do prawa europejskiego oraz wyroków europejskich instytucji, takich jak Trybunał Sprawiedliwości i Europejski Trybunał Praw Człowieka. W jej kierunku pojawiły się sugestie, że powinna zrezygnować z zawodu sędziego. Nie ulega wątpliwości, że pomimo oznak bezstronności wydane przez nią orzeczenia są wadliwe prawnie i w myśl art. 439 § 1 pkt 2 in fine KPK podlega uchyleniu z mocy prawa.
Neosędzia Kalbarczyk wyłączyła sędziego Piotra Maksymowicza od orzekania, argumentując, że jego obecność w składzie orzekającym nie zapewniała bezstronności. Jej decyzja opierała się na wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z listopada 2021 roku, który podważył prawo ministra do delegowania sędziów, uznając to za niezgodne z prawem europejskim, gdyż umożliwiało ministrowi wpływ na orzeczenia sędziów i pozwalało na ich odwołanie w dowolnym momencie. Istotne jest także, że sędzia Maksymowicz pełnił funkcję wiceprezesa Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia, co według sędzi Kalbarczyk mogło sprawić, że stał się podatny na wpływ władzy.
POLECAMY: Duda wręczył wadliwe prawnie nominacje kolejnej grupie neosędziów i neoasesorów [WYKAZ]
Zastępca rzecznika dyscyplinarnego, Michał Lasota, zaklasyfikował działalność orzeczniczą neosędzi Kalbarczyk jako naruszenie dyscypliny sędziowskiej zgodnie z artykułem 107 paragraf 1 punkty 1 i 2 ustawy o ustroju sądów powszechnych. Pierwszy punkt odnosi się do rażącego naruszenia przepisów prawa, a drugi dotyczy działań lub zaniechań mogących utrudnić funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości.
Przypominamy, że te przepisy były często krytykowane jako narzędzie ograniczające niezależność sędziów, zwłaszcza w kontekście wydawania wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz podważania legalności neo-KRS, Izby Dyscyplinarnej i neo-sędziów.
Warto dodać, że w czerwcu 2023 roku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że ustawy naruszające niezależność sędziów są niezgodne z prawem unijnym, ale pomimo tego rzecznicy dyscyplinarni nadal je stosują.
Ostatnio nosędzia Kalbarczyk złożyła dwie zawiadomienia do prokuratury. Pierwsze jako sąd apelacyjny, które dotyczy ingerencji w jej orzeczenia przez zastępcę przewodniczącego wydziału karnego, Piotra Bojarczuka, który jest „sędzią” delegowanym. Drugie zawiadomienie złożyła jako neosędzia i dotyczyło byłego wiceprezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie, Przemysława Radzika – członka „elitarnego” grona neosędzia, oraz przewodniczącej wydziału karnego, Anny Nowakowskiej, która również jest neosędzią, oraz jej zastępcy. W tych zawiadomieniach neosędzia Kalbarczyk oskarżyła ich o wywieranie nacisków na nią, aby zrezygnowała z wykonywania wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
Przypominamy, że wydawane orzecznictwa przez neo-sędziów podlegają uchyleniu z mocy prawa. W przypadku postępowań cywilnych na podstawie art. 379 pkt 4 in fine k.p.c., a karnych na podstawie art. 439 § 1 pkt 6 in fine k.p.k.
Czym jest neo-KRS i neo-sędzia
Krajową Radę Sądownictwa wyłoniono w sposób niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej co powoduje, że w świetle przyjętej linii orzecznictwa SN, a także TSUE nie można tej instytucji uznać jako organ działający leganie i posiadający uprawnienia do mianowania sędziów. Każdy sędzia mianowany przez ten niekonstytucyjny organ i powołany przez prezydenta do pełnienia służy jest również noe-sędzią, który nie posiada zdolności prawnych do wydawania orzecznictwa,
W tym miejscu zasadnym stanie się podniesienie, że problem powołań „sędziów” po ukształtowaniu „Krajowej Rady Sądownictwa” w wyniku zmian w 2017 roku posiada kilka aspektów. Pierwszy związany jest z przepisami Konstytucji RP, które nakładają na organy władzy publicznej, w tym prawodawcę, obowiązek takiego powoływania sędziów do obowiązków orzeczniczych, który gwarantuje niezbędne minimum niezależności i niezawisłości organów biorących udział w procesie nominacyjnym. Takim organem jest Krajowa Rada Sądownictwa. Ingerencja w konstytucyjne standardy kształtowania sędziowskiego składu tego organu, stwarzająca możliwość ukształtowania Rady przez polityków, czyli wyboru członków sędziowskich Rady w całości przez parlament (z wyłączeniem I Prezesa SN i Prezesa NSA), spowodowała, że ten organ nie spełnia wymogów konstytucyjnych. To sprawia, że w każdym wypadku powołania sędziego pojawia się wątpliwość, która towarzyszy każdemu człowiekowi, który oddaje swoją sprawę pod osąd sądu, czy ten sąd jest sądem właściwym w rozumieniu konstytucyjnym.
Ponadto – to drugi aspekt – w doktrynie, do czego dołożyłem rękę, i w orzecznictwie pojawiła się metoda weryfikacji poprawności powołania sędziów w oparciu o narzędzia, które są w systemie od zawsze, ale zasadniczo nie służą do oceny spełnienia minimalnych przesłanek bezstronności i niezawisłości. Chodzi o instytucje (w przypadku kontroli prewencyjnej) – iudex suspectus i iudex inhabilis, a w przypadku kontroli następczej – bezwzględnej przesłanki odwoławczej, jaką jest nienależyta obsada sądu. Na tym pomyśle posadowione było stanowisko uchwały trzech połączonych Izb Sądu Najwyższego ze stycznia 2020 roku. Uchwała ta zawierała nie do końca właściwe zróżnicowanie: wskazując, że w przypadku SN, ze względu na charakter tego organu, sędziowie powołani po rekomendacji KRS ukształtowanej po 2017 r. nie dają gwarancji niezawisłego i bezstronnego orzekania. I z tego powodu uznano, że wyłącznie ta wada instytucjonalna uzasadnia twierdzenie, że tacy sędziowie pozbawieni są materialnego votum. Uchwała nie zakwestionowała, że te osoby uzyskały status sędziów SN, ale stwierdzono, że nie mają uprawnień do wydawania orzeczeń.
Wydane do tej pory orzeczenia przez takich ‘sędziów’ są dotknięte wadą, z uwagi na nienależytą obsadę sądu, którą traktować należy jako niespełnienie konstytucyjnego wymogu sądu właściwego określonego w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Wadliwie powołani sędziowie nie powinni orzekać. Od dnia wydania uchwały sędziowie ci są pozbawieni zdolności do orzekania. Nie dysponują materialnym votum, choć mają status sędziów. W związku z powyższą sprawą uznać należy, że na podstawie art. 91 ust. 2 i 3 orzecznictwo wydane TSUE i ETPCz, zasadę pierwszeństwa stosowania prawa
Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie w treść wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 6 października 2021 r. w sprawie C-487 /19, jak też wcześniejszego wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 7 maja 2021 r., skarga nr 4907 /18 Przypominam tym samym kapturowemu sądowi, że zgodnie z art. 9 Konstytucji Rzeczpospolita Polska zobowiązana jest przestrzegać wiążącego ją prawa międzynarodowego. Stosownie zaś do treści art. 91 ust. 2 Konstytucji umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Status sędziów oraz gwarancje niezależności sądów, stanowiące istotę prawa do rzetelnego procesu sądowego, znajdują umocowanie w zapisach Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i potwierdzone jest dodatkowo w art. 6 ust. 3 Traktatu o UE. W zakresie niniejszej sprawy nie ma zastosowania wyrok wydany w dniu 7 października 2021 r. przez Trybunał Konstytucyjny w obecnym – wadliwym – składzie w sprawie o sygn. K 13/21, który godzi w interesy obywateli.
Nasze stanowisko w zakresie neo-KRS i neo-sędziów mianowanych przez ten niekonstytucyjny organ potwierdza stanowisko Komisja Europejska, która w dniu 15 lutego 2023 roku podjęła decyzję o skierowaniu sprawy przeciwko Polsce do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w związku z kontrowersyjnym orzeczeniem polskiego Trybunału Konstytucyjnego. Komisja wszczęła przeciwko Polsce postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego 22 grudnia 2021 r. – Powodem były wyroki polskiego Trybunału Konstytucyjnego z 14 lipca 2021 r. i 7 października 2021 r., w których uznał on postanowienia traktatów UE za niezgodne z Konstytucją RP, wyraźnie kwestionując zasadę pierwszeństwa prawa UE. Bez wątpienia w świetle treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (Wielkiej Izby) z dnia 19 listopada 2019 roku (nr C 585/18, C – 624/18, C 625/18) oraz uchwały pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r. (BSA I-4110-1/20) zachodzi podstawa do stwierdzenia, że instytucja powołana do zapewnienia praworządności łamie prawo i popełnia przestępstwo.
Przypominamy, że wydawane orzecznictwa przez neo-sędziów podlegają uchyleniu z mocy prawa. W przypadku postępowań cywilnych na podstawie art. 379 pkt 4 in fine k.p.c., a karnych na podstawie art. 439 § 1 pkt 6 in fine k.p.k.
W związku z powyższym warto, jest zawsze zasięgnąć rady specjalisty z zakresu prawa, który jest w stanie sprawdzić, czy sędzia orzekający w sprawie posiada zdolność do wydawania orzecznictwa, aby wydany przez niego wyrok nie posiadał wady prawnej. Taką poradę wraz możliwościami, jakie daje Państwu prawo w zakresie zapewnienia sobie sprawiedliwego procesu, można uzyskać w naszej kancelarii, pisząc na adres: kontakt@legaartis.pl
Potrzebujesz pomocy prawnej, napisz do nas lub zadzwoń już teraz.
☎️ 579-636-527
