Duda igra z ogniem! W Pałacu Prezydenckim wręczono nominację kolejnej grupie neosędziów

Andrzej Duda rzekomo prawnik znany z nagminnego łamania Konstytucji, za co powinien zostać postawiony przed Trybunał Stanu, wręczył wadliwe akty powołania kolejnej bandzie przebierańców, którzy chcieli zostać sędziami. Jednak z uwagi na wadliwe powołanie zasilą oni „elitarne” grono neosędziów oraz neoasesorów bez prawa do wydawania orzeczeń w wojewódzkim sądzie administracyjnym i sądzie rejonowym. Nowe grono przestępców w togach złożyło wobec Prezydenta RP ślubowanie, które w świetle orzecznictwa SN i TSUE oraz ETPCz nie ma znaczenia, ponieważ są to osoby podszywające się pod urzędnika państwowego a wydane przez nich orzeczenia, są wadliwe prawnie. Ponadto Duda postanowił dokonać zmian w składzie neoKRS.

POLECAMY: TSUE: Neosędziowie nie posiadają uprawnienia do wydawania orzecznictw. Polski wymiar „sprawiedliwości” w potrzasku

Działanie Dudy prowadzi do całkowitego upolitycznienia wymiaru sprawiedliwości grupą nielegalnych „sędziów”. Jest to typowe działanie zmierzające do całkowitego wprowadzenia w Polsce ustroju totalitarnego.

POLECAMY: W Strasburgu lawinowo rośnie ilość sprawa dotyczących wyroków wydanych przez neosędziów

Poniżej przestawiamy wykaz kolejnej grupy neosędziów i neoasesorów, która z uwagi na powołanie otrzymane od niby prawnika pełniącego role prezydenta Polski zasiliła prawie 4000 grono przebierańców w togach:

Grzegorz Michał PASTUSZKO
Sąd Najwyższy

Maria Wiktoria MIKOLIK
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie

Tomasz JÓZKOWIAK
Sąd Apelacyjny w Poznaniu

Monika Agnieszka ROSŁAN–KARASIŃSKA
Sąd Apelacyjny w Warszawie

Izabela Maria BIEŃKO
Sąd Okręgowy w Warszawie

Joanna Maria  BŁAŻEJEWSKA
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

Justyna BUGAJSKA–JASZCZAK
Sąd Okręgowy w Katowicach

Piotr  CHRZANOWSKI
Sąd Okręgowy w Poznaniu

Iwona  DŁUGOBORSKA
Sąd Okręgowy w Ostrołęce

Ewelina FELISIAK–SANOCKA
Sąd Okręgowy w Warszawie

Wojciech  FURMAN
Sąd Okręgowy w Elblągu

Katarzyna Anna GĘSIKOWSKA–PAŁUKA
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

Katarzyna Agnieszka JACEWICZ–OKUNIEWICZ
Sąd Okręgowy w Elblągu

Jolanta Anna  KOCUR
Sąd Okręgowy we Włocławku

Aleksandra Dorota KOCUREK–KĘPA
Sąd Okręgowy w Katowicach

Sylwester  KSIĄDZ
Sąd Okręgowy w Poznaniu

Joanna Franciszka LEWCZYŃSKA
Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu

Kazimierz Jan LEŻAK
Sąd Okręgowy w Legnicy

Marzena Sylwia MACHURA–GAŁECKA
Sąd Okręgowy w Katowicach

Beata Jolanta MISZEWSKA–ODYA
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

Robert Ryszard MOLENDA
Sąd Okręgowy w Katowicach

Tomasz Grzegorz MYNC
Sąd Okręgowy w Płocku

Iwona Maria PACZOSA–TATRZAŃSKA
Sąd Okręgowy w Krośnie

Beata SŁAPA–PACIOREK
Sąd Okręgowy w Sosnowcu

Anna Krystyna  SOBALA
Sąd Okręgowy w Sosnowcu

Artur SOBCZAK
Sąd Okręgowy w Opolu

Anna Edyta SZEWCZYK–KOWALSKA
Sąd Okręgowy w Zielonej Górze

Jolanta Dorota WARSZ
Sąd Okręgowy w Siedlcach

Sylwia Małgorzata BORYS
Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim

Adam BROL
Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach

Przemysław CHABASIŃSKI
Sąd Rejonowy dla Warszawy–Żoliborza w Warszawie

Małgorzata DUDOJĆ–ANDREJCZYK
Sąd Rejonowy w Bydgoszczy

Aleksandra DYSZPIT
Sąd Rejonowy Katowice–Zachód w Katowicach

Magdalena GRYBOŚ–SIKORA
 Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

Radosław GRYS
Sąd Rejonowy we Wschowie

Dominik Jan IMIENOWSKI
Sąd Rejonowy we Włocławku

Aleksandra KARWOWSKA
Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

Maja KRÓLIKOWSKA
Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

Grzegorz KURPIŃSKI
Sąd Rejonowy w Siedlcach

Małgorzata  LUBIŃSKA
Sąd Rejonowy w Inowrocławiu

Natalia ŁAWRYWJANIEC
Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

Aleksandra Elżbieta ŁAZAR
Sąd Rejonowy Poznań–Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

Jarosław Piotr OLSZEWSKI
Sąd Rejonowy w Koszalinie

Tomasz PISARSKI
Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

Agnieszka PŁOCHA
Sąd Rejonowy w Bydgoszczy

Faustyna PODSIADŁO
Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

Łukasz ROCZNIAK
Sąd Rejonowy w Świdnicy

Jarosław Andrzej SKOWYRA
Sąd Rejonowy w Wołominie

Sebastian STANEK
Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim

Paweł ŚWIERCZEWSKI
Sąd Rejonowy w Siedlcach

Dagmara TKACZEK–SŁOWIK
Sąd Rejonowy Katowice–Zachód w Katowicach

Monika WOŚ–GAJOWIAK
Sąd Rejonowy Lublin–Zachód w Lublinie

Aleksandra Natasza ZIEŃCZUK–ZYCH
Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim

Nie ulega wątpliwości, ze każda ww. osób przyjmująca wadliwą nominację na stanowisko sędziego uczestniczy w popełnieniu przestępstwa w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, której przewodzi zdemoralizowany prawnie Andrzej Duda i Dagmara Pawełczyk-Woickiej.

To jednak nie wszustko!

Andrzej Duda postanowieniami z dnia 24 stycznia 2024 r., z dniem 25 stycznia 2024 r. dokonał zmiany w składzie nielegalnej neoKRS, powołując w skład tego nielegalnego organu Macieja Krzyżanowskiego.  

Jak widać, Duda kolejny raz drwiąc z prawa naruszył Konstytucję. Czas, aby nowy rzad tego dewianta prawnego postawił przed Trybunał Stanu.

POLECAMY: Prof. Strzembosz były przewodniczący Trybunały Stanu: Duda z pewnością 13 razy naruszył Konstytucję

CZYTAJ RÓWNIEŻ: Były prezes TK: Sejm powinien rozpocząć procedurę postawienia Dudy przed Trybunał Stanu

Jak przwrówić praworządność?

Naszym zdaniem rozwiązanie problemu neosędziów, które nie naruszałoby żadnych reguł prawnych, wymagałoby wyzerowania wszystkiego, co ci sędziowie zrobili. To z powodów praktycznych jest nieakceptowalne.

Jeżeli mamy indywidualnie rozstrzygać o statusie neosędziów, stoimy przed wyborem: możemy albo szukać rozwiązania najbardziej (pozornie) zgodnego z prawem, które jednak będzie zawierać ukryte rozstrzygnięcie polityczne, albo możemy przyjąć rozwiązanie otwarcie naruszające reguły prawne, ale nieukrywające swojego politycznego charakteru.

A ten wybór, sam w sobie, jest już wyborem politycznym.

Przypominamy, że nie tylko my oraz duża część środowiska prawniczego uważa, że neoKRS jest instytucją nieleglaną. Podobnego zdania jest sędzia Pszczółkowski, który w zdaniu odrędbnym stwierdził, że obecny KRS nie jest organem ukształtowanym w sposób wymagany przez Konstytucję.

Jego argumentacja opiera się na zapisach dotyczących składu KRS, zwłaszcza odnoszących się do art. 9a ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Zmiany w składzie KRS wprowadzone w 2017 roku są według sędziego Pszczółkowskiego sprzeczne z art. 187 ust. 1 Konstytucji.

Sędzia podkreśla, że zgodnie z konstytucją dochowanie wymogów dotyczących uformowania składu organu, w tym KRS, jest warunkiem koniecznym do zdolności tego organu do realizacji mu powierzonych kompetencji. W tym kontekście wymienia możliwość występowania z wnioskami do Trybunału Konstytucyjnego w sprawach związanych z niezawisłością sądów i niezależnością sędziów.

Stanowisko to ma znaczenie dla oceny legitymacji KRS w postępowaniach przed Trybunałem Konstytucyjnym, zwłaszcza w kontekście kwestii budżetowych i zamrożenia sędziowskich pensji. Sędzia Pszczółkowski wskazuje na istotność przestrzegania norm konstytucyjnych w kształtowaniu organów, które odgrywają kluczową rolę w systemie prawnym, taką jak Krajowa Rada Sądownictwa.

„Krajowa Rada Sądownictwa w składzie ukształtowanym z zastosowaniem art. 9a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. z 2021 r. poz. 269, ze zm.; dalej: ustawa o KRS) – dodanego na mocy art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 3; dalej: ustawa z 2017 r.) – nie jest organem ukształtowanym w sposób wymagany przez art. 187 ust. 1 Konstytucji.” – napisał w zdaniu odrębnym sędzia Piotr Pszczółkowski.

W dalszej części wywodu sędzia TK tłumaczy, dlaczego obecny mechanizm kształtowania składu KRS „wypacza strukturę konstytucyjną tego organu”.

„Dzieje się tak z co najmniej dwóch powodów. Po pierwsze, ustawodawca, odstępując od utrwalonej praktyki konstytucyjnej, powierzającej samym sędziom wybór sędziów – członków KRS, oraz przekazując tę kompetencję Sejmowi, przyznał temu jednemu organowi władzy politycznej decydujący wpływa na obsadę znakomitej większości składu Rady (tj. wybór 19 spośród 25 członków). Po drugie, ustawodawca, wprowadzając nowy mechanizm wyboru sędziów – członków KRS nie dochował wymogu, aby w składzie Rady zasiadali przedstawicieli każdej z grup sędziów wszystkich rodzajów sądów wprost wymienionych w art. 187 ust. 1 pkt 2 Konstytucji.” – czytamy w zdaniu odrębnym.

W poprzednim okresie (czyli od czasu ustanowienia Krajowego Rejestru Sądowego w 1989 roku do momentu wprowadzenia zmian w 2017 roku), procedura wyboru członków Rady była następująca: osoby te, wybierane spośród sędziów, były wyłaniane przez samych sędziów. Dokładniej, 2 członków Krajowej Rady Sądownictwa były wybierane przez zgromadzenie ogólne sędziów Sądu Najwyższego spośród sędziów tego Sądu; 1 członek KRS był wybierany przez zgromadzenie ogólne sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego spośród sędziów NSA; 2 członków KRS były wybierane przez zebrania zgromadzeń ogólnych sędziów sądów apelacyjnych spośród sędziów apelacyjnych; natomiast 9 członków KRS było wybieranych spośród swojego grona przez zebrania przedstawicieli zgromadzeń ogólnych sędziów w sądach wojewódzkich. Dodatkowo, 1 członek KRS był wybierany przez zgromadzenie ogólne sędziów sądów wojskowych spośród sędziów tychże sądów.

W opinii Piotra Pszczółkowskiego, naruszenie równowagi strukturalnej Krajowej Rady Sądownictwa, wynikającej z Konstytucji, miało miejsce, gdy ustawodawca, za pomocą ustawy z 2017 roku, powierzył Sejmowi uprawnienie do wyboru 15 sędziów, którzy mieliby być członkami KRS. Zdaniem sędziego, przekazanie jednemu organowi władzy politycznej możliwości wyboru łącznie 19 osób (wliczając posłów zasiadających w KRS) spośród 25 miejsc w Radzie uzależniło obsadę znacznej większości składu Rady od decyzji aktualnej większości parlamentarnej.

Sędzia Trybunału Konstytucyjnego powołuje się na wyroki europejskich Trybunałów: Sprawiedliwości i Praw Człowieka, w których stwierdzono, że Krajowa Rada Sądownictwa utraciła niezbędną niezależność wobec władzy politycznej i nie jest w stanie dokonywać niezależnej i obiektywnej selekcji kandydatów na stanowiska sędziowskie, ani składać Prezydentowi RP wniosków o powołanie sędziów.

„Uważam, że zastrzeżenia te odpowiednio należy odnieść również do zdolności wykonywania przez Radę innych kompetencji w zakresie stania na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów, w tym występowania przez nią do Trybunału z wnioskami na podstawie art. 186 ust. 2 Konstytucji. Mam zresztą wrażenie, że Trybunał Konstytucyjny sam już dostrzegł problem, odmawiając w sprawie o sygn. K 12/18 badania legitymacji Krajowej Rady Sądownictwa do wystąpienia z wnioskiem jedynie w celu potwierdzenia własnej pozycji prawnej. ” – stwierdza sędzia.

Piotr Pszczółkowski zwraca uwagę na nie badaną dotąd przez TK kwestię reprezentatywności członków KRS.

„Obecna regulacja modelowo czyni KRS, a więc organ, który zgodnie z art. 186 Konstytucji ma stać na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów, organem posiadającym dużo znaczniejsze poparcie środowiska politycznego niż sędziowskiego.” – czytamy w zdaniu odrębnym.

Sędzia podkreśla, że zgodnie z postanowieniami art. 11a ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, do zgłoszenia kandydatury na członka Rady uprawnione są podmioty, takie jak grupa co najmniej dwóch tysięcy obywateli lub dwudziestu pięciu sędziów, z wyłączeniem tych, którzy są w stanie spoczynku.

„Przy wyborze członków KRS przewidziany jest obecnie wymóg bardzo wysokiego poparcia czynnika politycznego: posłów dokonujących wyboru członków Rady (modelowo 276 z 460 posłów), przy jednoczesnym wymaganiu bardzo niskiego minimalnym progu poparcia kandydatury na członka Rady wyrażonego przez środowisko sędziowskie (jedynie 25 sędziów z ok. 10.000 sędziów). Podobnie, jako mało reprezentatywny zakwalifikować należy wymóg uzyskania przez kandydata na członka Rady poparcia minimum 2.000 obywateli blisko 38 milionowego Państwa.” – wyjaśnia Piotr Pszczółkowski.

Sędzia przypomina, że Trybunał Konstytucyjny, poprzez orzeczenie w sprawie K 12/18 z 25 marca 2019 roku, zdecydował o umorzeniu kontroli konstytucyjności art. 11a ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, który stanowi źródło problemu dotyczącego reprezentatywności KRS oraz procedur związanych z gromadzeniem list poparcia dla kandydatów do tego organu. Według sędziego, ta decyzja została podjęta pochopnie i może prowadzić do błędnego przekonania, że skutek orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego dotyczącego możliwości wyboru członków KRS przez polityków oznacza zgodność z Konstytucją również w pozostałym zakresie regulacji dotyczącym wyboru członków KRS.

„Holistyczne rozumienie Konstytucji nakazuje  przyjąć, że dla skutecznej realizacji konstytucyjnych zadań stawianych KRS: diagnozowania zagrożeń niezależności sądów i niezawisłości sędziów oraz przeciwdziałania takim zagrożeniom, niezbędne jest posiadanie legitymacji znacznej części środowiska sędziowskiego, mogącego w sposób obiektywny ocenić dotychczasową pracę i postawę kandydata na członka Rady. Rozsądek i doświadczenie życiowe podpowiadają zaś, że dla zachowania konstytucyjnej równowagi władz, udział i poparcie środowiska sędziowskiego w wyborze członków konstytucyjnego organu mającego strzec niezawisłości sędziowskiej i niezależności sądów nie powinien być mniejszy od udziału i poparcia innych władz – tych, przed którymi KRS ma zadanie strzec sądownictwo.” – napisał sędzia TK Piotr Pszczółkowski. 

Tym samym sędzia TK potwierdził nasze stanowisko w zakresie braku uprawnienia do wydawania orzeczeń przez neosędziów którzy posługują się nominacją pochodzącą od nielegalnego organu.

Twierdzenie w zakresie braku uprawnienia do wydawania orzeczeń przez osoby posługujące się nominacjami wydanymi na podstawie nielegalnych konkursów organizowanych przez przestępczy organ podszywający się pod KRS znajduje również uzasadnienie w orzecznictwie: Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (wyroki w sprawach: Reczkowicz przeciwko Polsce z dnia 22 lipca 2021 r. – skarga nr 43447/19, Dolińska-Ficek i Ozimek przeciwko Polsce z dnia 8 listopada 2021 r. – skargi nr 49868/19 i 57511/19, Advance Pharma sp. z o.o. przeciwko Polsce z dnia 7 lutego 2022 r. — skarga nr 1469/20, Broda i Bojara przeciwko Polsce z dnia 29 czerwca 2021 r. — skargi nr 26691/18 i 27367/18, Grzęda przeciwko Polsce z dnia 15 marca 2022 r. – skarga nr 43572/18, Wałęsa przeciwko Polsce z dnia 23 listopada 2023 r. — skarga nr 50849/21), wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (z dnia 19 listopada 2019 r. – sprawa AK z połączonych skarg C 585/18, C 624/18, C 625/18, wyrok Wielkiej Izby Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 6 października 2021 r. w sprawie o sygn. C-487/19), orzeczenia polskiego Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 5 grudnia 2019 r. III PO 7/18, OSNP 2020/4/38, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 2020 r. III PO 8/18, OSNP 2020/10/114, uchwałę połączonych Izb Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r. (BSA 1-4110-1/20) oraz orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego (m.in. postanowienie z dnia 26 czerwca 2019 r. Il GOK 2/18, wyrok z dnia 11 października 2021 r., Il GOK 9/18, wyroki w sprawach Il GOK 10/18, Il GOK 11/18, Il GOK 12/18, Il GOK 13/18, Il GOK 14/18 z dnia 21 września 2021 r.).