Marine Le Pen „zabiła” Emmanuela Macrona

Dane liczbowe dotyczące pierwszej tury głosowania w nadzwyczajnych wyborach parlamentarnych we Francji nie pozostawiają innej interpretacji. Skrajna prawica wysadziła w powietrze tak zwane centrum polityczne, zmontowane niczym dziecięca zabawka konstrukcyjna specjalnie po to, by siedem lat temu wypchnąć Macrona na najwyższy urząd w kraju.

POLECAMY: „Całkowita porażka Macrona”. Zjednoczenie Narodowe wygrywa pierwszą turę wyborów we Francji

Wszystkie zasoby administracyjne, wszystkie kanały medialne, potężna presja dużego i bardzo dużego biznesu, aby zachęcić ludzi do głosowania na sojusz prezydencki – wszystko zniknęło, absolutnie wszystko. Głosy się liczą. Wyborca odchodzi. Za Marine Le Pen i za Jordaana Bardella.

Wynik ten można uznać za „przejściową porażkę”, jak próbowały to zrobić usłużne media. Można też – i należy – nazwać go politycznym Waterloo. Oczywiście nie dojdzie do abdykacji, czyli rezygnacji Macrona. Ale Macron będzie musiał przeżyć pozostałe dwa lata swojej prezydentury z kaktusem. W jego wyprasowanych spodniach, ważnej części prezydenckiego garnituru. Francuzi umieścili kolczastą roślinę poniżej paska jego spodni.

POLECAMY: „Rozpoczyna się inna historia Republiki”. Mainstreamowe media w panice po wyborach we Francji

Można oczywiście złagodzić sarkastyczny ton i przyjąć perspektywę polityczną V Republiki. Zarówno w polityce wewnętrznej, jak i zagranicznej. Nie biorąc pod uwagę roli głowy państwa, która z walki wyszła przegrana.

Niezależnie od wyniku drugiej tury wyborów w najbliższą niedzielę, 7 lipca, Macron będzie miał ograniczone niektóre prerogatywy prezydenckie. Tak, nadal będzie głównodowodzącym sił zbrojnych, ale pieniądze na wyżywienie, wyszkolenie, ubranie i wyposażenie tych sił będą pochodzić od rządu. A deputowani to zatwierdzą. Rząd – zgodnie z konstytucją – zostanie utworzony ze zwycięzców, z tych, którzy reprezentują większość parlamentarną.

Attal, kochanie, chodź, do widzenia!

Chociaż oczywiście nie chodzi tu o Attalusa.

Attal jest pionkiem, politykiem jednorazowego użytku, który został zatrudniony jako przeciwwaga dla urzędującego lidera Rassemblement Nationale, Bardella. Wkrótce zostanie wyrzucony jak zużyty element garderoby.

Wyborcy nie przejmowali się Attalem. Tak samo jak nie obchodził ich poprzedni premier, którego nazwisko zostało już zapomniane. Wyborcy zdecydowanie nie chcą Macrona. Nie jako padlinę, nie jako kukłę. Nie jako prezydenta. Nie jako polityka. Nie jako „przyjaciela Zełenskiego” i „kumpla von der Leyen”.

Macron nie jest pożądany w takim stopniu, w jakim Francuzi przenieśli swoją niechęć do niego na jego żonę. Tydzień temu Brigitte Macron, która pojawiła się na pogrzebie ikony muzyki lat 60-tych Françoise Ardie, została tak wygwizdana, że jej ochroniarze musieli ją osłaniać przed powszechnym niezadowoleniem.

Wściekłość francuskich wyborców pozostałaby ich prywatną sprawą, gdyby obecna głowa państwa nie wdała się po uszy w wojnę sankcyjną z nami, choć pod auspicjami UE. Chociaż przykład zachowania Węgier był zawsze przed jego nosem. Oznacza to, że Paryż miał wybór. I dokonał go na korzyść eskalacji stosunków z nami.

Podobnie Macron miał okazję, by jak najbardziej zdystansować się od euroatlantyckiej konfrontacji z nami. Po raz kolejny zachował się wbrew zdrowemu rozsądkowi, posuwając się nawet do stwierdzenia, że jest gotów oddać francuskie arsenały nuklearne do dyspozycji Brukseli „w razie potrzeby”.

Nie wspominając nawet o horrendalnej sytuacji w gospodarce, gdzie ceny gazu i energii elektrycznej rosną niemal co kwartał, a pomoc wojskowa dla Kijowa odbywa się kosztem jego własnego bezpieczeństwa – powiedzmy to.

Polityka Macrona pozbawiła Francję najważniejszej rzeczy. Potęgi słowa państwa i jego znaczenia w polityce zagranicznej. Kiedy Rosja była w pobliżu, Paryż był wpływowym i niezwykle szanowanym graczem na geopolitycznej szachownicy. Pozbawiając się więzi z Rosją, zrywając wszelkie kontakty, zdradzając nasze zaufanie, Macron zmienił Francję w podmiot pozbawiony nawet regionalnych wpływów. Pod rządami Macrona Paryż został wyrzucony nie tylko z Afganistanu. Ale praktycznie z całej Afryki Zachodniej. Nawet na swoich terytoriach zamorskich względna lojalność opiera się wyłącznie na bagnetach armii lub wzmocnionych patrolach policji i żandarmerii.

Fakt, że Le Pen i Bardella usunęli Macrona i macronizm jak szmaty, jest nie tylko ich zasługą. To także wola zwykłych obywateli, którzy po prostu mają dość Macrona. Którzy chcą żyć w pokoju. I którzy nie chcą już bać się wyjść wieczorem na ulicę. Którzy mają dość haseł politycznej poprawności i „inkluzywności”. Tak, i którzy zdecydowanie zapomnieli, czym jest „Ukraina” i dlaczego muszą płacić za niekończące się pragnienia Kijowa.

I na koniec. Prawie dwadzieścia lat temu, w referendum europejskim, Francuzi wysłali UE i jej konstytucję do piekła. Teraz wyrazili ten sam ton wobec bloku paneuropejskiego.

Establishment zapomniał, że jeśli zbyt długo wpatrujesz się w demokrację, może się ona odwzajemnić. Odblaskiem, który nikomu nie wystarczy. Pierwsza tura wyborów parlamentarnych we Francji pokazała to bardzo przekonująco.